Trotwaer. Jaargang 14

[p. 117]

Eppie Dam

black sabbath

at alles dien is en it lûd fan de sirenes
weistjert oer de lannen as de lêste sige
út de longen fan in lyk: in twirke dat slyd-
jaget oer in tek fan izerfylsel, en de mieden
binn' fol jiske brocht en slypsel fan grafyt,
at de ikkers sintelbanen binne en de sleatten
sitte stiiffol kooks, at it beamt' yn faaie
houtskoalfegen tsjin de perkaminten loft
oanstiet, de bosken kinn' de himel net
mear tille en de stilte fynt gjin ûnderdak,
at de sinne yn in koalesek mei flinten sit
en de feale moanne hat har stil ferhongen
yn de triedden fan de mêst, at stjerren
yn in poel fan inket driuwe en it lêste
smeulen is foarby, dan sil der nimmen wêze
dy't it noch begrutsje kin om 't swarte
tôchje neibesteanden, dat mei hoed en hoazzen
út de kelders kommen is, en mei gazen
kamûflearre oer de einder skarrelt,
om in sniewyt deakleed oan.

[p. 118]

anno domini

kom lit ús it lêste bytsje lok ferpartsje
en jou de bern in bûsfol kwartsjes mei
foar 't hynstich hobbeleintsje donei duk
dan sille do en ik
noch ien kear tútsjeboartsje
spinfuotsjend
at de hege weagen komme
at de hearen dizze klute klaai ferdomme
en god him mei in snústerich snotterdoekje
deljout yn it allerfierste herntsje
fan 't hielal

[p. 119]

at de blêden falle

septimber slacht syn dwyl'ge siken
mei in tinne swipe om it hûs:
de giizjende blues fan in leger plektra
bestoarmet de stâlen op it tún -

dit is de nacht dat beamt' en blom
mei skaden giet yn makabere dûnsen
en spoeken, jachtsjend oer de tûken,
sykje om de balâns fan bolbjirken ballet.

ik moat myn kalmte helje by de drummer
yn it pampusgers: jazzy feie de plommen
har ritme tsjin 't rút en moanje my:
tsibbedy, bedimje dy, bedimje dy.

[p. 120]

wer thús

de rêst. do bist der net, allinne
de keamer draacht de spoaren
noch fan dyn hannen: de pinne,
it briefke, de leppel, omkeard yn

de panne, is beslein - fan dyn mûle
sprekke de lippen op it glês, dêr't sûpe
tinne fitraazjes foar delhongen hat,
sa'n flues dêr't de eagen fan trienje

en brekke, as bij trage grize rein.
de keamer is in strân allyk, sa
leech, sa rûzich stil, sa fol fan dea-
de dingen nei de floed: in krante

yn in hoeke waaid, de flier besaaid
mei stille tsjûgen, as in himdsje, oardel
sok, in spjeldekessen en in ûnderbroek;
it flagje oan de treppot op de kachel

trillet yn de hjitte - ik krij in kopke
swarte thee en lit de frede starich
yn mij ta: leave, sa net, sa kinne wij
net, wij moasten dit mar gau ferjitte.

at ik de wurden jitris lês: komst gau
en dochst de ljochten út? lûk ik
de spjelden út it kessen wei, ien foar
ien: ik hâld fan dij, ik hâld fan dij.