Trotwaer. Jaargang 14

[p. 90]

Geart van der Meer

at nachten langje

blaumieskes dy't om koarstkes skarrelje
wipgatsje foar myn glêzen om. de loft
struit wyn en kjeld, skerp as in guozzekloft.
noch even en de flokken warrelje.
wêr sille jimme keare bij 't flymjen
fan 'e froast? ha jim wol as de iikhoarn
foar wintertarring ret? de dei fan moarn
bringt jim neat as 't skerpe hongerpriemjen.
en ik, mar wij - wat ha wij yn simmerlange
dagen bedijd oan tarspiis foar winters
lange kjeld? skientme en jeugd binne flinters
waans wjokjen dien is at nachten langje -
nei hûd, nei eageljocht, wat jout mij wjok,
in kerltsje freugde en in kromke lok?

[p. 91]

toarneroaske

myn leaf toarneroaske, ik bin dyn prins.
ik moat (sa wol it lot) dij wekje út
dyn ynwyt sliepen, en mei dyn pea dit
swetteleas net-witten tusken de grins
beklamje fan witten en fan langjen,
fan dei en tiid en einichheid, en dyn
blank net-bloeien ferwylje ta de skyn
fan roazeread yn swiet lippeprangjen,
dat alsembitter yn dyn siele jit
besef fan libben en fan bloei, fan langst
nei folsleinens, it heechste lok en 't bangst
fermoeden dat alles teneate giet.
och, slomje noch in tel. want disse pea
sieddet yn dij it sjidsel fan 'e dea.