Trotwaer. Jaargang 13

[p. 403]

jac. dykstra

jeugdressentiment

sa ticht sitste ûnfertocht
knypt tusken mankelikens,
do, famke mei de roazen
dat ik dyn huver suver fiel.

't is krekt, oft wy tegearre
driuwe, samar yn 'e tiid tebek,
mei ‘smoke gets in your eyes’
en ‘only you’, muzyk as beaken.

wy binne jong, yngreven grien
de rite dy't ús bynt,
mei't de platespiler start
en sêfte Platterstimmen sjonge,
wurd ik dy dúdlik wer gewaar.

eefkes letter, yn it hâlden
ferwurdt dyn byld ta dize,
spitich, bist inkeld in reprise,
by de graasje fan 'e grammofoan
op dizze dronken jûn oanwêzich.

[p. 404]

[p. 405]

de lêste grins

ûnsjenber hearskje,
yn 't hielal fersonken,
lytse, swarte gatten.

rûnom frette se
ús tiid, fersline ljocht
en elk tsjokhûdich leauwe.

langstmen brekke yn elkoar
op dizze hoarizon
alle barren stoppet,
keart wer ta sêftmoedigens.

op 'e râne fan de tiid
ferwurdt de eigenwille,
yn gearfal mei matearje
hat god syn lêste grins.