Trotwaer. Jaargang 13

[p. 66]

geart van der meer

skieding

wyt fan koweblommen de polderdyk.
de reiden grien. it wetter flûnkerjend
en klear. en oer de stannen sûzeljend
in suchtsje sudewyn. al sûzjend lei 'k,

lyts jonkje doe, en 'k wie oars neat as sjen,
en harkjen. de ljurk yn mij dy klom en
song en klom. myn sjen wie wyt fan blommen -
wie 't skom fan molke, brûzjend yn 'e tsjems;

molke dy't ús heit mei fearjende gong
de planke oerdroegen hie, de sleat oer, dêr't
myn wêzen oan de loft en 't wetter net
ûntkaam-: ik hong yn 't djip, ik ljurk dy't song,

fan bining en fan skieding wist ik net -
ik ha der wer west, mij jierren letter
bûgd oer 't spegeljen yn 't stille wetter,
mar 't skodholle: nee, nee, do bist it net.

[p. 67]

iis

hoe rieden wij tegearre oer 't swarte iis
mei 't wite skraabsel waaiend fansiden!
hoe seagen wij ús eigen byld gliden,
manmoedich ús slaggen slaand, ûnder ús.

hoe frij ha wij swalke op ús tochten,
do nêst mij, licht foaroer, 't each op 'e kym,
de wite lannen ljochtsjend en de skyn,
fier, fan ljochte fierten dy't wy sochten

en fûnen faak. 'k ha dij ek sjoen tsjin mear
as mânselhege reiden, dy't, bûgend
en rizend ferearing dij betsjûgjend,
dij oanbeaën, prinsesse (fan alear,

fan 'n blau, waarm ryk... of eigen fabelwrâld?)
en 'k ha myn waarme hannen op it iis
lein, en ynswart hat it winterskrift ús
sein: tin is de grins, en de djipte kâld.