Trotwaer. Jaargang 12

[p. 350]

Herman Heida

Yn de Sweachster bosk

doe't de sinne net mear skynde,
wat wie ynienen alles stil.

wy rûnen dêr, as bline bisten,
mar mei in sêfte facht.

gjin spoar wisten wy noch
tusken groppen en stobben.

en do foelst, mar wiest net bang:
soest de grûn net reitsje.

[p. 351]

Fergrutting

sa fêst at alles lei, ik wit net
hoe't it komt, no't it wer sa stil is,

it fûgeltsje. wat ienkear oer is, bliuwt
brea foar letter, foar ûnderweis.

sa swart at alles wurdt, hjir foar
myn eagen, it oerbeljochte byld:

wêr't ik hinne woe, ik kin it
noait mear oerdwaan.