Trotwaer. Jaargang 12

[p. 194]

[Nummer 4]

Herman Heida

Skieding

dy moarnen, dat wekker wurden
by in oar. fynst dysels wer

yn de klean op 'e grûn, it sjongen
fan in klyster, mar fierder fan hûs.

se sliept, as wie der suver neat
te rêden, mar do fielst it noch

yn dyn holle: mei har sykheljen
giest en komst werom.

[p. 195]

Dûnseres

út it tsjuster fan de seal wei
seach ik har nei, oer syn skouder.

ik woe har fêsthâlde, mei beide
eagen, mar it wie syn marionet,

se dûnse syn spoar. ien kear noch
bûgde se foaroer, sûnder brekken;

foar wa? ik tocht allinne mar oan
hoe't it wêze soe, hoe't it wie

achter it doek, doe't se har
skuontsjes út hie.