Trotwaer. Jaargang 12

[p. 103]

Goaitsen van der Vliet
The end

Noch foar de ôftiteling giet it ljocht yn de seal al op. Minsken komme oerein, sizze wat, lûke jassen oan. It komt my frjemd foar allegearre. It is as wurd ik stadich wekker út in aaklike dream. Dêr hâldt men ek sa'n nuver gefoel yn it liif fan oer. Mei in sucht lit ik my werom sakje yn 'e stoel. It is my noch ien stik fjoer foar de eagen. Flammen spatte grouwélich útinoar tusken wiuwende palmbeammen. Pylken sjitte omheech en siedzje gleone stjerren oan de berikke loft. It is te sjen dat it net echt is, mar likegoed hâldt it my fêst. Dit is it, tink ik. Sa sil it wêze.

Myn buorman tikket my op it skouder. Hy wol foar my del, seit er. Der steane ek noch in pear achter him te twingen om der út. Slaafsk lit ik my meifiere yn de stream. THIS IS THE END.... Yn myn holle hear ik noch hieltyd it lûd fan Jim Morrison fan The Doors. MY ONLY FRIEND, THE END.... Yn gedachten sjong ik mei him mei. It sil my de hiele jûn wol troch de kop spylje.

Ynienen stean ik bûtendoar. It miggelt noch in bytsje. Wat no? Jongfolk slacht op 'e dyk om, mei brommers. In fanke wurdt neifluite. It giet as in stomme film by my del. De fuotten binne my swier. Wêrhinne? Fansels mar wer efkes nei it Bolwerk, hjir om 'e hoeke. Dat is teminsten bekend terrein. Miskien sit der noch wol kunde, dêr't ik myn earste reaksjes op wat ik niiskrekt sjoen ha by kwyt kin.

Dat falt ôf. Ik baan mysels in paad troch de kliber minsken. It is rikkerich

[p. 104]

en fol om 'e taap. Kofje? Is der net mear om distiid hinne, fansels. Dan mar in gleske fris, ik bin mei de auto op 't lêst. Aldergeloks is der noch in stoel leech. Ik plof del, mei de earmtakke op 'e tafel en de skonken langút. Ik fiel my oars as oars. Drok petearjend folk om my hinne. Laitsjend, smokend, neatsizzend. THIS IS THE END.... As ik aanst yn 'e hûs kom set ik de plaat daliks op. Dan draai ik dat stik fuort fiif kear achterinoar. CAN YOU PICTURE WHAT WILL BE? Coppola hie gjin better thema kieze kind. SO UMITLESS AND FREE.... Einlings komme The Doors in kear goed ta har rjocht. De plaat ha 'k al mear as tsien jier yn 'e kast, mar de musyk is noch net in sprút ferâldere. De wurden roppe alle kearen wer nije bylden yn jin op. Dat is klearebare poësij, in film op himsels. It fers moat om 1966 hinne ûntstien wêze, midden yn de Vietnamperioade. Siet Jim Morrison foartiid ek net op de filmakadeemje? De ferbannen komme my stadichoan dúdliker foar. En Coppola? Dy hat gewoan syn ynterpretaasje jûn fan it DESPERATE LAND en de WILDERNESS OF PAIN dêr't Jim Morrison sa ynkringend fan sjongt. Of leaver sein: song. Hy hat himsels ferneatige. Hie er in oare kar?

En ik? Wat doch ik hjir noch langer? Ik kin better mar op hûs oan. De hûn is al in moai skoft allinne, it leave dier. Wat sil er wer oangean as ik der yn kom. As in wyld! Hy is al út 'e skroeven as ik mar fiif menuten de doar út west ha. Ik koe ek suver wol wat ûnwennich fan him wêze. Bespotlik eins. Mar goed, der is hjir dochs neat te ferstriken. Foar my dan. It lêste, dêr't ik no nocht oan ha, is ofwaaid praat.

As ik my in útwei sykje troch it folk, sjoch ik it lôgjend fjoer wer. THE END.... Swietrook fan napalm. Suvering. Ferrinnewearre geast. Ik reitsje it net samar wer kwyt.

[p. 105]

It is drok op 'e dyk. Guon steane by in plysjeauto te gowen. In jonge hat bloed oan 'e kop. Wat ha 'k der mei noadich. It is alle dagen oarloch. Mar gau op hûs oan, en sliepe. Achter it stjoer fiel ik my alhast wer thús. Hy slacht rillegau oan. Dat gepiel mei dy sjook ek altyd. Stadich oplûke, útdraaie. Read stopljocht. THE END OF LAUGHTER AND SOFT LIES.... Grien. Ik sjoch it hûnekopke al foar my. Brune eagen.

As ik de foardoar iepen doch, fljocht er my al yn 'e mjitte. Earst mar efkes der út net? Hy is my al foar. Snuvend stoot er troch it strewelleguod. No en dan stiet er stil om te migen. Oan de einder klinkt musyk. Ynienen betink ik my dat der yn it lêste nûmer fan Trotwaar in stik fan Oene Spoelstra oer Apocalypse Now stiet. Ik bin benijd wat dy der fan te sizzen hat. Aanst mar efkes sjen, ik wie der noch net oan ta kaam.

Werom yn 'e hûs set ik de plaat op, gean der noflik by sitten, en begjin te lêzen. Wagner? Dêr is my neat fan bybleaun. Hat dy Oene in oare film sjoen faaks? Dat is fansels ek ûnsin. Ik ha wol in stikje driigjende musyk heard, mar ik ha der gewoan net sa by stilstien. Hy wol my ek hast leauwe litte dat ik my jûn wer ynpakke litten ha troch it greutkaptaal. Hoe krijt er it yn 'e plasse? Ik ha in poerbêste film sjoen! Dy reis wie ien wylde dream. It wie as kaam ik hieltyd in ferdjipping heger. De filmbylden waarden hieltyd minder realistysk, mar it byld yn myn ferstân hieltyd skerper: THIS IS THE END....

Ik start de platespylder oppenij. Noch mar wat lûder. En in bytsje mear bas yndraaie, kinne de buorlju meigenietsje. Elektroanika docht har wurk wol. Spitich dat de lûdkasten by dizze sterkte wat ferfoarming jouwe. Ik moat noadich sjen om nije.