Trotwaer. Jaargang 12

[p. 106]

Eppie Dam
(Fiif sonnetten)

By it lemieren

De earste kiokslach hat ús faak foar jimmer
lok ûnthjitten en ús it ivich ljocht tasein.
De reade hoanne trêde trinten, die optein
in razend rjochte úthaal nei de simmer.

In protter, út en troch, as in pianostimmer,
socht wif en wifelsinnich om it refrein
by al syn blierens, wylst om fierrens: ein
en swartnekdûker, tûke ûnderwetterswimmer:

Hoe geiend, gekjend dûkte ik dy nei,
oanienwei patsjend, boartsjend, ûnder wetter,
bewuolle yn it wiete lekken fan de dei
haw ik dy mind om doe, om no, om letter.

Hjoed stryksto de tearen út it lekken wei
en kearst it kjessen dêr't ús holle op lei.

[p. 107]

Moarnsbrea

De dei is jong, mar swart en âld
stiet kâlde thee yn wite koppen.
Us eigen teechte leit yn lege doppen:
wy freegje inoar net mear om 't sâlt.

Stilte hâldt ús fêst yn syn bewâld,
hoe't ik ek gûchelje mei de knoppen
fan de radio, en ek it iere roppen
fan de koekoek lit ús suver kâld.

Tusken ús is neat mear, leave,
as in tafel mei in sniewyt kleed,
en kopkes dêr't wy mar yn reare
om de lange dagen fan dit steed.

It fee giet weidzjend oer it gea
en kôget like stom it deistich brea.

[p. 108]

Diagrammen

Ik freegje dy gjin nûmers mear en nammen,
mar lit it libben wyt op ‘fjouwer fertikaal’,
en lês dy ek gjin fersen mear of in ferhaal -
'k betiis my yn myn eigen kryptogrammen.

Do fregest my gjin nûmers mear en nammen,
mar giest dyn eigen wegen oer it generaal.
Gjin diagram seit ús relaasje - egaal
leit ús de tiid dat wy tegearre dammen.

Wy freegje inoar gjin nûmers mear en nammen,
mar spylje swijend scrabble yn ús eigen taal,
en hawwe elk ús stavering en oare klammen -
wy binne frjemden foar inoar grammatikaal.

Diametraal stean' wy inoar foar it ferstân,
gjin krúswurd set ús noch yn sinsferbân.

[p. 109]

Alles went

Alles went: de skelen en de skuorren
wurde mei de jierren minder fan belang -
âlde skaden lizze slomjend oer 't behang,
al ús skellen is ferstomme op de muorren.

Wa wit noch dat de maityd ivich duorre?
Wat skier en skurf is, klommet al sa lang -
wy turvje dizze simmer, as yn it gefang,
en dogge yn in keamer meiinoar as buorren.

Alles went: de sinne skynt, it reint,
it waar waait kâld mei alle winen -
stilte wurdt in antwurd - myn lippen skeind
en skuldich, wenne wurden ta kwatrinen.

Bliksem! It fjûr slacht yn yn it sonnet!
Alles went: wy dogge boete noch gebed.

[p. 110]

Skieding

In tafel tusken ús en fjouwer hannen,
tyspeltinkend op it pluzen kleed,
diene fjouwer jier yn lok en leed,
brieken izer, brieken wetten en ferbannen.

In flesse tusken ús en jiskepannen,
mar in petear komt net op gleed -
fjouwer lippen makken lykwols sneed,
makken romte, minden, makken plannen.

De leechte tusken ús, de langte
fan in tafel is to folle en genôch.
fjouwer eagen sjogge wat al wankte,
sjogge neat en sjogge spegelblyn omdôch.

Wat wy yn de mande ha, ha wy ferlern -
do winst my langer net om brea en bern.