Trotwaer. Jaargang 12

[p. 90]

Geart van der Meer

Reaklif

wij hiene fytst. wij sieten op 't reaklif.
it waar wie skier en near, de kimen sieten
ticht. faaks gong it op in reinen. wij ieten
mei de rêch tsjin rûge stien. o hoe wif

wie 't ljocht ús gund yn dizze inge wrâld,
dêr't warns mar amper sichtber wie. en dêr't
loft, lân, see, gjin grinzen hiene, har net
steurden oan de wet fan al 't bestean. - hâld

ik fan har, wit ik har lok? - wiene fragen
dy't twongen, op in antwurd fergen. wie
der hoop op ea te lêzen dat wat stie
beskûle yn dyn hert (myn hert?) - sill' dagen

fan heldre loften, ljurkesang, mij dit
riedsel noch ferklearje? - doe is in wûnder
bard. myn eagen seagen. lang. en ik fûn dêr
dat loft lân see soms gjin begrinzing wit.

[p. 91]

Grenen

wij hiene rûn. fiif oeren lang. bolderjend
hie de see ús besâlte en ferdôve
fan râbjerg mile ôf, dêr't we swier tôgje
moasten troch 't giseljend sân dat, wyt skolprjend

fan heechste helmgerstoppen, ús ferbline
hie mei kleur en kerrel, nei grenen ta,
dêr't twa streamen nimmer net frede ha,
mar yn ivige botsing inoar fine

yn skombrûzjende stegering. yn 't lij
wiene, wurch en ferwaaid, wij einlings kommen
en fûnen doe it wyngerûs ferstomme,
en it weachgebolder fier - ik seach dij

oan, en winske dat der dochs ferlossing wie
en dat ús lange swalk dochs lijte bracht -
mar 'k wist ek, al hoe lang't ik dij ek socht,
dat moetsjen nea, nea net oars as botsing wie.