Trotwaer. Jaargang 11

[p. 323]

Berber van der Geest
The end is at hand

‘All the wrong things in the world are coming from the homo-sexuals rôp de neger.

Ik kearde my ôf. ‘Lútsen komste?

Stiiffol minsken stie it hjirre; foar, achter njonken my, gekring, getriuw, ‘Lútsen.

‘Bist binaud? frege er.

‘Né sei 'k, mar 'k haw genôch heard en lêzen oer de homo-seksuelen, ik leau it sa stadichoan wol

‘Hy stokelt de saek hwat op, je.

[p. 324]

‘Hwer hast dyn beurs? frege ik.

‘Hoe dat sa

‘Je wurde faek yn de mannichte bistellen.

‘Wy sitte hjir net yn Italië andere Lútsen.

‘I 'll say it time and again’ rôp de neger, ‘all the wrong things.....

‘You are a puff by yourself rôp immen út publyk. Minsken laken.

‘Lútsen kom nou.

‘‘Neffens my wolst hjir wei omdatst binaud biste foar d'oare minsken sei Lútsen. ‘As se dy tichteby komme, naeist út.

‘Litte wy it dêr dan mar op hâlde sei 'k. ‘Komste?

Stadich weakken wy ús út de kliber los. It wie waerm. De loft hong swier en drige.

Sneintomoarn Hyde Park. Speakerscorner.

‘Mar nou yn alle earnst lústere Lútsen my yn 't ear. ‘dy binaudens fan dy: sels foar my flechtest bitiden

‘O ja?

‘Ja. Dou boust in muorke om dysels hinne. Bytiden ha 'k gjin sicht op dy.

‘Sjoch dêrre, sei 'k en wiisde lyk foar my út, ‘hwat docht dy âld man?

‘Ik hie it oer dat muorke fan dy.

‘Op dat muorke ha 'k rjocht sei 'k, wylst ik d'âld man yn 't fizier hold. Hy sette nuveraerdige skriten tusken it folk.

‘Aeltsje toe Lútsen kitele my yn 'e side.

‘Hâld op, je, sei 'k. ‘Dy muorre krijst net del. Nea. En ast dat al prebearje wolste, is dat forgriemde tiid.

Wy bleaunen stilstean. D'âld man droech in rútsjese pet; ploaide syn antlit ta in ivich-laitsjende troanje en rôp ‘To-morrow. Minsken laken. Ik hie bigreatsjen. Om nou ien of d'oare stumper foar skut to setten, né.

‘To-morrow, then. ‘Mear wurden kamen d'âld man net ta de mûle út. Fannijs makke er in brike sprong

‘You 're dancing very well to-day Fred Astaire rôp in droege Ingelsman. Wer waerd der lake.

‘Hy kin hjirre syn frustraesjes tominsten kwyt sei Lútsen. ‘Kinst it ek ris op it stuolte bisykje. Ael

‘Frustraesjes sei 'k, ‘debyl is er. Moatst dy ris yntinke dat se jimme heit sa

[p. 325]

útgnysken.

‘Dou bigrypst it net. As der lake wurde moat, setst dou dat om yn earnst. Lútsen kearde him fan my ôf. ‘'k Wol dêrre ûnder dy greate beam by de Joad sjen, sei er.

‘Soest dat nou wol dwaen?

‘Hwerom net? frege er.

‘Njonken him stean P.L.O.-minsken.

‘Biste gek. Bliuw dou hjir dan stean, ast dêr it mier oan haste.

‘Goed sei 'k ‘ik rin wol hwat op en del.

‘Hwat prate wy ôf sei er, ‘oer in lyts heal-ûrke werom by de neger?

‘Goed.

Lútsen roun fuort

Hwat moast er dêr nou yn de goedichheit. Altyd it gefaer sykje wolle. De Joad seach grimmitich, heve biswarrend de han op nei de flage. Ik koe him net forstean. Lútsen stie foaren-oan.

Bobby's.

Hwat moasten dyën hjirre? Se spegelen wakker om de Joad hinne. It folk mûskoppe. Aenst noch in rel tink, ek. 'k Woe dat Lútsen wer goed en wol by my werom wie. Hy hie gelyk, ik wie binaud. Apen en bearen seach ik. Oeral. Mar koe ik it helpe, dat de dingen sa bûtenwenstige great op my ôfkamen? Dy Joad. Dat antlit. Bitterens fan jierren lei der yn bibeitele. Hy soe net oan 't needlot ûntkomme kinne As je nou goed woene of kwea, nea soe der frede komme.

Oarloch.

In nearzich gefoel bikroep my. Elts lân hie wapens hjoeddedei. De groun siet stiiffol atoomkoppen, lange ôfstânraketten en gean samar troch.

Oarloch.

Soms hie ik it gefoel, dat de bom moarn al boarste soe. Oeral broeide it. Afrika, Spanje, Téheran, Cuba, Vietnam, Palestina.

Oarloch.

It wie oft de minsken elkoar net mear snuven hearre koene. Agressyf wiene se, ek hjir tichteby.

Dy Joad. Hy balie de fûst. Hy skreaude ûnforsteanbere wurden.

Oarloch.

As alle tsjustere machten yn elkoar gripe soene, dan wie it safier. Mar as der

[p. 326]

yn mysels al gjin trede hearske, hoe soe ik it dan earne oars forwachtsje meije?

‘The end is at hand preuvele in âld skromfelich wyfke yn blau-forsketten winterjas. Se sette har linnense tas flak foar my del op 'e groun, luts de rits iepen en helle in read-eftich boekje foar 't ljocht. Se sloech it iepen en song in liet oer God de Hear Dat God goed wie en wiis wie en foar ús allegearre soarge.

Se hie in fyn, skerp fûgelgesicht; op 'e noas in to swiere bril.

Gjin tosken yn 'e mûle. ‘O Lord, song se mei ynmoed.

‘Alleluja rôp in man, dy't njonken my stean kaem.

‘Believe in God sei de frou. ‘He is always listening to you.

‘Give me His telephonenumber rôp de man.

De frou bearde dat se him net hearde. ‘Sinfulness is leading to damnation sei hja.

‘I love it. I love it’, rôp de man.

Minsken bleaunen stilstean, gnysken.

Opnij sette de frou in liet yn. God soe ús nea forlitte, moast ik dêrút opmeitsje. ‘You are very sexy to-day Betsy’ praette de man njonken my fierder,

‘smile and you can go to Hollywood’.

It publyk formakke him ta de teannen út. It sloof rekke fan 't sjapiter. Se tearde it boekje ticht.

‘Ael.

Itwie Lútsen. ‘Hwat dochtstou by dit Gods-gedoch?

Ik lake him bliid oan. ‘Sille wy mar?

Togearre rounen wy it park út. Smiten folk kamen ús tomjitte. Opkringerich, niget-sjenderich folk. Goddeleas en ûngenedich. As it jin de gek oanstekke koe, soe it dat dwaen.

Myn muorke, myn selsbihâld.

Nea soene se it to witten komme, dat myn mûle fakentiids in oare tael spruts as myn gedachten. Se soene my yn de skjirre krije kinne, as se dat wisten. Nea.

‘Hwer tinkste oan? forbruts Lútsen it swijen.

‘Hwatte? Nearne oan.

Om de hoeke fan de strjitte kaem jankend in ambulance-wein oansetten. The end is at hand snie it troch my hinne.

Ut 'e loft foelen de earste drippen.