It is ek de wémoed dat it folk fan skippers en brêgewippers no ‘fortige’ is en wike moatten hat foar de moderne tiid. En fansels ek jirom:
Dat ‘feilich fjildtsje fan forline’ is no dus fuot. It is no de tiid fan yndustryterreinen en promenades. De ankers fan it ferline binne losslein, en it is de fraach oft der noch in thús is:
hwa sloegen de ankers los (2. 17)
It joeddeiske skaai hat ‘de ieuwenâlde wegen’ ôsward, en ek ‘it minskenâlde witten’; ‘de wysheid fan de geaen’ hat it fertoarke (s. 22) - en der binne noch mar inkelde skippers oer mei de ûnrêst yn it bloed om it wetter op. Wêr't wetter wêze moatte soe stiet no ‘kâlde, grize heechbou’ (s. 23). ‘it antlit fan 'e stêd’ dat fansels einliken gjin antlit mear is. Disse tiid hat de iede ilich makke, en de fuotten ‘forfrjemde fan de paden’ (s. 25). En it is de fraach oft
noch geheimen lizze (kinne) (s. 28).
Wij binne ‘losrekke fan woartels fan ieuwen’, en - en dat is hiel adich sein - wij hawwe ‘amper kânsen op forline’ (s. 29). Dat lêste is wol de kean fan dit bondeltsje: sûnder ferline ha wij gjin kânsen, noch op ferline, noch op takomst. Dat is net sa'n hoopfolle konklúzje in konklúzje dêr't de skriuwer him yn de beide lêste gedichten ‘winterreis’ en ‘credo’ dan ek net oan ûntwine wol:
nei tusken âlde diken (s. 31).
Ik bin begûn mei te sizzen dat de toan fan Opgeande Tiid - mei op it omslach in bebiten appel, grif in simboal fan it ferlenne lok - earlik wie. Dat achtsje ik in pluspunt. Mar mei earlikens allinne binne je der fansels noch net. Der hinget ek in protte ô fan hoe't dy earlikens foarm krigen hat, en wat dat lêste oanbelanget hie ik graach wat mear dichterlike firtuositeit sjoen, wat mear rigels wêr't je fan sizze kinne ‘dat is prachtich sein’. Ik ha faak it gefoel dat it iennige dat disse fessen ta gedicht makket it feit is dat der koarte rigels ûnderinoar
Auteursrechtelijk beschermd