Trotwaer. Jaargang 11

[p. 258]

[Nummer 5]

Durk van der Ploeg
De facht fan it bigreatsjen

In sneon. Alef dolde de wytlof en sette de woartels yn in kûle yn 'e groun. Mem wie noch mar krekt fan 't bêd as dêr kaem Roas troch de fuorgen mei it boadskip dat mem sa graech nei Air ta woe.

-As de jonge net by my komt, moat ik mar nei him ta, ornearret dyn memke.

-Siz mar dat it net gelegen komt. Dat ik it drok ha. Dat it hjoed útsocht waer is foar it tún. Stel it út. Skou it op 'e lange baen. Bitink hwat, lei Alef har nitelich út.

-Mar se wol it, sei Roas en se seach him eangstich oan.

-Wol se it ûnmooglike? frege Alef.

Roas roun in eintsje tobek en bleau stean as doarst se net werom yn 'e hûs. Foar it finster seach se mem.

-Siz mar dat der in greate kâns is dat er net thús is, sei Alef.

-Hoe wit ik dat? skriemde Roas, dy't har ried to'n ein wie.

-Omdatst it witst. Omdat er yn 'e wykeinen meastentiids fuort is. Hy hat sneons faek dûkoefeningen mei Atlanta, of tennist yn in tournoai fan UTC. Bitink hwat, fûtere Alef.

-Hat er dan wol tiid foar hwat oars en gjin tiid om nei hûs?

-Bigjinst al krektlyk as mem.

-Sjochst hoe ynkonsekwint ús redenaesje wurdt? rôp Roas wanhopich.

Alef wijde him wer oan 'e woartels. Roas krukke mei tsjinsin nei hûs. Hy hâldde it each op 'e ruten. Mem siet foarstlik tusken de sniewite gordinen. Se wonk oan him, mar hy die krekt as seach er har net.

In skoft letter kaem Roas werom mei it boadskip dat mem it plan net oerjoech.

-Se wol en sil hjoed nei de jonge. Se fortrout ús net mear.

Alef seach pynlik nei de loft, dy't oansette.

[p. 259]

-Belje him sabeare op en siz dat er net opnimt en dus net thús is.

-Dat kin net, Alef. Dan wol se syn nûmer ha en sil elke dei bisykje him to beljen. Dan sil ik alle dagen útliz jaen moatte hwêr't er is, oant it momint dat se troch kriget dat hy der net is. Dat kinst my net oandwaen.

-Ik kin hjir net wei. De loft driuwt. Stel it út. Siz dat wy it letter dwaen sille.

Roas sette wer ôf. Doe't se wist dat mem har seach liet se har yn 'e fuorge falle en rôp au, au, au, dat Alef der kjel fan waerd. Op ien foet kaem Roas yn 'e keamer hinkjen en tortelde mem dat se har foet yn in dolgat forkloft hie. Se hinkele troch it hûs en lei in wiet forbân om it ankel om mar in forlechje to hawwen.

Middeis iet Alef mei sawn hasten en wie wer op it tún. Mem die gjin lichten. Se knippere net. Stevich ynpakt rôlle se mei de karre troch de túndoarren nei bûten. Earst skarrele se hwat op 'e tegels om, mar dat forfeelde har gau. Doe avansearre se stadich troch it lange gers yn de rjochting fan it wytlofbêd. Alef lei tusken de bulten woartels. Se reau de lippen en seach as in tuorre.

-Is dit dy mear wurdich as dyn soan? frege se twingend.

Alef swei. Hy foun dat de forgeliking net opgyng.

-Hy is selsstannich mem. It is gjin bern mear. Hy giet eigen wegen. Hy hat syn eigen ambysjes en freonen. Dêr kinne wy mar net mear oer biskikke.

-Us hat er sa't skynt net, sei mem koart.

Alef klaude om 't libben De houn strúnde en snúfde om him hinne en gnaude op stikken woartels dy't Alef him tasmiet. Roas stie foar it finster. Se seach hoe't Alef stikken woartels fuort smiet dy't de houn wer ophelle, hoe't er de houn oer de kop struts en syn holle tsjin it bist oan treau. Se seach hoe't de houn him oer it wang blaeide.

Mem stie by him oant it bigoun to miggeljen. Doe raemde se fûterjend oan de speaken en wraksele wer op hûs oan. Roas fierde de terrasdoarren wiid iepen en loek har tusken de krapauds.

Doe't it fûlder bigoun to reinen lei Alef de houn oan 't ket. Hy lei plat op 'e bek op 'e tegels en loerde nei de ruten. It bigreate Roas. Se makke it bist los en helle him yn 'e keamer. Hy seach har oan mei teare eagen. Mem siet wurch tochten yn 'e karre to slûgjen tusken de gerdinen en de krapauds. Dy soe der net weikomme kinne. De houn struts ûnwennich om 'e tafel, roun tusken de stuollen troch en stie in skoft mei de foarpoaten yn 'e finsterbank nei Alef to sjen. Se woe net dat de houn yn 'e keamer wie. Ik bin to weak, tocht se. Se gyng njonken it bist op 'e groun lizzen en streake him de bealch.

[p. 260]

-Super is leaf. Supy is leave houn fan frouke, sei se. Hie se der net fan dreamd dat se mei him om 'e tafel kroep en doe op 'e rêch lizzen gyng en de houn oer har hinne loek, dat er syn greate lobben op har boarsten sette? Se wie binaud wurden en wekker wurden. As hie der in man op har lein. As ik dat nochris bisykje, tocht se. Se skoude har lichem tsjin dat fan 'e houn. Hy slikke har oer it wang. Doe krige se him yn 'e facht en tilde him oer har hinne dat syn swiere lobben him helpleas en stokkerich fan siden stieken. De wiete snút treau er har yn it gesicht. Hy liet him mar hwat guodlik driuwe. As wie der in skym foar it finster. Se sprong oerein. De houn gromme en biet har yn 'e hân. Kjel seach Roas troch it finster. Der wie oars neat as Alef, dy't stûf trochwrotte ûnder in swiere reinloft. It wie myn skuldgefoel, tocht Roas, dat ik in skime foar it rút waende.

Ik rin mei mountsjes, sei se even letter tsjin harsels doe't se mei bleate fuotten yn 'e blikke stie en troch it kâlde wiete gers roun, dat se de kjeld oant yn 'e harsens fiele koe. Super kaem snuvend efter har oan. Op 'e reinwettersbak gyng se sitten. De houn slikke har de kâlde fuotten waerm. It fielde har noflik yn 'e kûten. Syn tonge wie hearlik stroef en sêft. Se seach Air syn greate holle foar har. De dingen om har hinne bistiene net mear. Allinne dy greate houn, dy't syn kop tusken har skonken stiek en har waerm slikke. Hieltyd heger kaem er mei syn tonge. Se woe it net mear, mar koe it gjin wjerstân biede. Ik libje mar ienkear, sei se. Hwêrfoar pleitet dy wiisheit. As soe ik twaris of trijris libje kinne. Twa, trije libbens lang my oefenje yn de leafde mei him. Trije libbens lang soe ik tsjin him prate wolle yn einleaze monologen.

Doe roun se hastich yn 'e hûs. De hûd waerd har strak dêr't de houneflibe opdroege. Hastich loek se oare klean oan en rôp oer it tún dat se noch in pear boadskippen dwaen soe. Alef stiek in hân omheech, mar wrotte troch sûnder op to sjen. Yn de garaezje lokke se de houn yn 'e auto en ried fuort, it doarp troch, de Rykswei op. Jierren oanien wie se elke dei dit paed delkommen nei de ynrjochting. As hie se noch alle dagen it forlangst dêr to wêzen, dêr't har soan in great part fan syn libben trochbrocht hie. As is der hwat fan him efterbleaun en kin se har dêr wer ynlibje hwat se ienris ûndergien hat. Yn de spegel seach se Super op 'e efterbank.

In healûre letter ried se troch de bosk nei de yngong fan de ynrjochting. Alles wie foar in momint as it ienris west hie. De brede homei. Dêrefter it hege gebou en de platte bygebouwen. It rûzjen yn 'e beammen en de geur fan 'e bosk. It wie har allegear wer sa eigen. Se stapte út 'e auto en stie in skoftsje

[p. 261]

foar de yngong to sjen. As wie it forbean terrein foar har wurden. It kniep har dat se dêr nou gjin boadskip mear hie. Nimmen soe har dêr mear kenne. Alles soe dêr foroare wêze en op Air syn keamer soene oare bern foar de glêzen hingje en oare memmen har mei leafde opofferje oan harren bern.

Super janke yn 'e auto. It gyng har troch alles hinne. Yn har forbylding seach se it bist wer by Alef opstean. Se fielde wer hoe't er op har lei en har it gesicht slikke. Se woe raze en har frij meitsje út de omsingeling fan beammen. Allegear strakke rjochte juffers wjerskanten fan it paed. Se liet de houn út 'e auto. Sels gyng se efter it stjûr sitten en dreamde foar har út mei gedachten dy't har moedleas en machtleas makken. As hie se neat mear yn dizze wrâld as forskriklike leagens. As wie alle bloed út har lichem wei roun. Se seach Super foar de auto lâns rinnen. Hy folge snuvend in spoar, rjocht foar de auto út oer it lange paed dat nei de ynrjochting roun. Soms gyng er in ein troch de homei oer it rjocht ôfstutsen paed mei wyt grint en dan werom. Se sloech it portier fan 'e auto ticht, startte de motor. Super tilde de kop omheech en bleau stil stean. Doe joech se in strael gas en skeat roerdelings by de houn lâns. Se draeide de auto tusken de beammen troch. Super roun sénuweftich op 'e auto yn en woe der by opspringe. Wer bigoun Roas as in gek op him yn to riden. Hieltyd sprong er jankend fan kant. Mei de sturt tuske de poaten draefde er tusken de beammen troch. Op it moment dat er oer it boskpaed roun skeat se nochris op him yn. Se seach him foar de motorkap opspringen. Hy blafte en janke. Se draeide de auto en joech op 'e nij gas. Hy stie midden op it paed. Se fielde dat er ûnder de auto opsloech en loek de fuotten fan 'e pedalen omheech.

Der skeat in pine troch har hinne. Se waerd kald as bleau it hert har stilstean. Neat koe se biwege. De motor wie ôfslein. Se woe fuortride, mar wist net hoe't se de motor wer oan sette moast. Se doarst net efterom sjen, dêr't se it hertforskuorrende kêrmjen fan Super hearde, dat letter oergyng yn in klaechlik janken. Yn de efterútspegel seach se oars net as beammen. De earmen hingen har forlamme op it stjûr. It janken gyng har troch alles hinne. Pas doe't it stil waerd die se foarsichtich it portier iepen. Se moast gûle fan opwining. Se roun om e auto hinne. Super lei foar dea efter de auto. De biskûme bek warleas yn it boskpaed stutsen. De eagen stiene him wyld yn 'e kop. Hy ruts him út en dêrnei krompen de poaten him wer ûnder de bealch op. Se koe it net mear oansjen en gyng wer yn 'e auto sitten. Troch it foarrút seach se Alef yn 'e woartels. Der is net ien dy't it sjoen hat, tocht se, doe't se oer de earste skrik hinne wie en wer normael sykhelje koe.

[p. 262]

Se hie de eagen ticht doe't se Super oan de efterpoaten nei de auto ta sleepte. Doe't se syn lompe lichem yn 'e bak smiet trille se oer alle lea. Eardat se de koffer tichtsloech seach se earst noch oft er miskien noch libbe. Troch in kier koe se oars net sjen as syn bealch. Hy lei sa stil, lykas er ek altyd op 'e tegels lei. Se klapte it deksel fan 'e bak ticht. Manoeuvrearjend ried se tusken de beammen troch it boskpaed del nei de greate dyk. Foar de Rykswei bleau se in skoft stean en doarst net opride omdat de fuotten har sa trillen op 'e pedalen. Wer gyng se út 'e auto en die de bak iepen. Der roun Super bloed út 'e bek. Se woe him út 'e auto tille en him njonken har op 'e foarbank sette en dan mei de auto tsjin de beammen oan ride, dan soe elk leauwe dat er by in ûngemak omkommen wie. Se sette mei ôfgrizen de fingers yn syn waerme facht, mar koe him net risse. Fel sloech se de klep ticht, ried mei in dryste swaei de greate dyk op en jage as in gek nei hûs. Thús ried se de auto yn 'e garaezje as wie der neat gebeurd. Mem siet yn 'e keamer en frege forheard

-Wer hast salang west?

-Boadskippe, sei Roas.

-En dat mei sa'n forkloffe toet?

Roas stie foar it finster. It hert jage har. Se fielde har fingers kleven fan it bloed. Har hannen roeken op bloed. Hieltyd wer hearde se de hurde plof dêr't Super mei ûnder de auto opsloech. As soe it hert har byelkoar knipe.

Op 'e neimiddei bigoun Alef noch rimpen mei de hage to knippen. Roas en mem sieten swijend byelkoar foar it finster en seagen Alef nou en dan foar de glêzen lâns draven. Ut 'e fierte hearden se in korpsman oefenjen op syn trompet. Yn it readige ljocht fan de middei brieken de tûken mei sêfte knapkes en kreakjes. Hy waerd wei mei earmen sa fol blêdden en tûken dat Alef amper mear to sjen wie.

Doe't Alef de lêste hantaesten dien hie ried Roas mem nei bûten en stiene se mei har trijen yn it tún as hâlden se in bitinking. Mem der tuskenyn. Alef en Roas elk in hân op 'e stange fan 'e karre. Se seagen rjocht foar har út as posearden se foar in tinkbyldige fotograef. Swijend seagen se nei it jounsljocht. De sinne sonk stadich efter de beammen. Goudkleurich ljocht heakke lûdleas yn 'e tûken

-In moaije joun, forbriek mem de stilte.

-Poëtysk, dat stjerrende ljocht, sei Roas.

-Hwêrom stean wy hjir sa idioat? frege Alef.

[p. 263]

-Fynst it net moai? frege mem.

-Ik hâld der net fan natuerforskynsels sintimenteel to bioardieljen, sei Alef.

-Sok gouden ljocht, dat is in wûnder, sei mem.

-Komt dalje op, sei Alef toanleas.

-Dalje?

-Reinwetter, sei Alef.

-Dou likest Thyl Ulespegel wol, sei mem.

-Dou moatst net altyd alles sa forpeste, fûtere Roas.

-Hwer is Super? frege Alef. Hy roun it tegelplein oer nei it hok. De halsbân lei leech oer de flier.

-Witstou hwer't Super is? rôp er nei Roas.

Roas kniep de fûsten om 'e stangen fan 'e karre.

-De houn is fuort, sei mem.

Alef roun it hiem oer en rôp oanienwei Super, Super, Suuuup.

It bigreate har doe't se him rinnen seach. Doe't er werom kaem roun se foar him út nei de garaezje, treau de tûme op 'e koffersluting dy't knappend iepen sprong. Alef stie njonken har. Se hearde him sykheljen.

-Super, Super, sei er, as koe er it him noch net yntinke dat de houn dêr foar him lei. It hier stie him rjochtrazend op 'e bealch en syn bek wie ien greate rige tosken. Der kleefde him bloed yn 'e facht. Alef doek mei syn boppelichem yn 'e kofferbak en struts mei de hân oer de wreed opsteande facht.

-Hoe komt dy houn dea? frege er en stiek syn boppe-ein noch fierder yn 'e bak, dat er suver oer de houn hinne kaem to lizzen.

-Ik koe der neat oan dwaen, sei Roas skruten.

-Hwêr koest neat oan dwaen?

-Ik ha him deariden by de ynrjochting.

-Hwat moatstou by de ynrjochting?

-Ik woedêr wêze.

-Marde houn.

-Ik koe dêr net wei bliuwe.

-En doe?

-Ik krige him foar de auto.

-Wiest jaloers?

Se skodholle.

-In ûngemak, tink. Ik wit it net mear.

Hy bleau in hiel skoft boppe de bak stean sûnder in wurd to sizzen.

[p. 264]

-It wie forskriklik om oan to sjen, sei Roas, mar it wie krekt as hearde Alef dat net.

Doe helle er in sek, krige Super by it nekfel en tilde him út 'e bak wei. Roas stie efter him. Se fielde har skuldich. Super like op it momint dat Alef him oan it nekfel út 'e bak hyste folie greater as dy jouns doe't Alef der mei it hiem op kaem. It forbaesde har hoe handich hy it bist yn 'e sek gliidzje liet. Doe die er de sek oer it skouder, stiek de bats as in wapen foar him út en roun it tún yn. Roas bleau by mem steam. Se haweve it âld hart hwat hinne en wer yn 'e karre. Se sweijen en seagen hoe't it tún hastich forklomme yn de skaden. Roas seach hoe't er op in ekerke hwat lette slakropkes oan kant reage mei de bats en dêr in gat makke. Se seach hoe't de poaten fan Super ta de sek út stieken. It bigreate har sa om Alef. De stikjes glês dy't Alef boppe de giele eartepûlen hinge hie tinkelen sêft yn 'e jounsbrys as fine klokjes. Mem skodde fan 'e kjeld. De loft waerd pearsblau en der loek in tinne dize oer it gers. Alef skripte en blies syn siken as wolkjes yn de jounloft. Doe stie er dêr even mei de lege sek yn 'e hannen as in âlde man. Hy flijde de houn toplak yn it gat. It hier waeide him oer de holle. Foarsichtich rearde hy de modder oer de houn. Hy kaem út it tún wei stappen as ien dy't de put der út hie, de bats oer it skouder stutsen en de lege sek oer de earm. Roas treau mem oer it terras, makke de túndoarren los en skou har de keamer yn. Dêr sieten se swijend en útsichtleas in skoft to skimerjen. Se seagen hoe't Alef mei in blank houten krús wer de fuorgen del stapte en it yn 'e groun sloech op it plak dêr't er de houn bidobbe hie. O God, tocht Roas, dat symboal fan godlik lijen altyd as in oantinken foar eagen to hawwen.

It wie al nacht doe't Alef yn 'e hûs kaem. Hy gyng net sitten, mar keutele hwat ûnrêstich troch de keamer. Ut it tsjuster wei bigoun mem to sjongen: Blijf bij mij Heer, als 't zonlicht niet meer straalt. Blijf bij mij Heer, als nacht op aarde daalt.

-Tapaslik, sei Alef en gyng nei de keuken om him to waskjen.

Roas hinge yn ien fan de krapauds. Se biklomme fan it kâlde lear. Se hearde nei it dreunende gesang fan mem sûnder it werklik to hearren. Har kaem ynienen in eangstich forline yn 't sin; dat se foar har gefoel wol fjouwer kear swier west hie, bilust op drop en fisk en hielendal mei it liif foarút bigoun to rinnen. Skynswierrens, dy't har oan de dea tinken die, oan it net-wêzen. Alef hie foar har gefoel doe alle boartersguodwinkels fan 'e wrâld ôfreizge en dêr elk moai stik boartersguod yn 'e hannen nommen en it ek wer delset. Alle

[p. 265]

jounen kaem er thús mei lege hannen, de skynheit. Troch it finster seach se in greate swarte wolk oer de ljochte loft gliidzjen, lykas froeger lâns de wei nei skoalle it seil fan in fearskip, dat as in fangnet oer de dyk hinne hinge en in munster fan in skaed meiloek. By it skieden fan de dei kamen dy dingen wer boppe as it weromkommen fan eardere eangsten.

Alef kaem op 'e taest skjin en forklaeid yn 'e keamer en socht in sit yn it tsjuster. Nimmen like forlet fan ljocht to hawwen nei sa'n dei. Alef tocht oan 'e houn. It greate waerme lichem dat opkrolle lei yn 'e groun en de bek fijannich yn 'e modder stiek.

Doe't mem it sjongen oerjoech hearden se allinne de siken dy't Alef fluitsjend troch de noasters fuortblies. Roas waerd kjel fan de forskriklike ljochtflits dy't de keamer opljochte, doe't Alef in lúsjefers opstriek en de flam boppe de pipe hâldde.

Mem skokte wekker yn 'e stoel doe't de telefoan de stilte stikken skuorde. Alef knipte it ljocht op en naem de heak fan it tastel. Jajajajaja, sei er en rikte doe Roas de heak oan, as wie it petear net foar him ornearre.

Roas hâldde de hoarn tsjin it liif en frege:

-Hwa is it?

-Harkje mar, sei er.

In suster út it sikenhûs tortelde dat Adeltsje dy jouns forstoarn wie. Roas stie noch mei de heak tsjin it ear doe't de suster al wer oplein hie.

-Is der hwat? frege mem, dy't de eagen ta skreven knypt hie fanwegen de fellens fan it ljocht.

-It sikenhûs, sei Roas.

-Dan is der hwat mei Adeltsje, sei se.

-Adeltsje is dea, mem.

-Adeltsje dea?

-Se is der joun sliepende útgien, fortelde de suster.

-Dan hatsein moaije dea hawn. Krekt hwat se har altyd winske hat, sei mem tankber.

Alef kreunde mei de eagen ticht as sliepte er en dreamde er fan forskriklike dingen.

De dea fan Adeltsje hie sa op Roas ynwurke dat se Air wer seach mei de eagen heech yn 'e foarholle oplutsen. O God, tocht se, ek al is er dea, hy sil yn my sykheljen bliuwe. Se seach it wer foar har. De seal dêr't er as in deade lei, rêd sykheljend, de holle wiet fan it swit. It suerstofapparaet op syn noas dat

[p. 266]

sûze as in lekke bân. De hannen slap njonken him. Se moast hieltyd tsjin him prate. De broeders dy't om syn bêd hinne krongen.

En as bilibbe se it wer, stie se kâld en switterich op it fuottenein yn folsleine machtleazens. De nikkelen buizen dy't sa ûnwerklik blonken yn it lampeljocht. Hie se doe net hope dat er allinne mar forlamme wêze mocht en se mei him troch it tún en de parken kuijerje koe? As in libbenleaze soe er yn 'e riemen hingje, mar hy soe by har wêze. As hearde se wer hoe't de siken him yn 'e kiel kreaken. En letter doe't de broeder de suerstofflesse noch wider iepen draeide, it rocheljen. It sûze, as bliezen se him fol mei lucht. En dan dat iene momint dat hieltyd werom komt, dat er ienkear de mûlshoeken opkrolle en nei har lake en doe de eagen ticht die. Hy snoarke net mear en de broeder draeide de flesse ticht, dat it stil waerd. De broeder loek de slankjes út 'e noastergatten. Doe sloech er noch ien kear de eagen iepen en seach har oan as nea tofoaren. De broeder sei dat it libben der hast út wie. Nou moat ik net gûle, hie se tocht. Oan it lêste ta wol ik nei him sjen.

Alef skokte wekker en fage him de flibe fan it kin.

-Se is forlost, sei mem.

-Hwa? frege Alef forsteurd.

-Adeltsje, leave. Se hat har altyd foar my opoffere. Se wie altyd sa flink.

Alef knikte hwat. Hy wie mei syn gedachten by de houn, dy't hieltyd mear fan de ierde wurde soe Hy knipere hwat tsjin it ûnwêzentlike ljocht as socht er hwat yn 'e keamer Mem fage mei de bûsdoek ûnder de bril. Roas stie noch altyd mei de heak tsjin it liif en lypte. Se wie sa bang doe't der út 'e fierte in houn blafte.

Dy nachts bigoun it. Earst in sêft ynhâlden kreunen, dêr't Roas wekker fan waerd. Se hie foar har gefoel sa moai dreamd, mar wist net mear hwer oer. Se harke, socht mei in hân yn it tsjuster. Lei Alef in hân op 'e holle. Hy wie wiet fan swit.

-Bist net goed?

Hy kreunde, lûder, as woe er dêrmei antwurd jaen.

Doe't se oer in dokter bigoun kaem er yn forset en wrotte om oerein.

Se pikte it ljocht op

-Bist as in deaden, sei se.

Syn eagen stiene skril

-Hast dy forskrept yn 'e wytlof.

[p. 267]

Hy knikte en sei:

-It giet wol wer oer

-Hast pine?

-De breuk, hime er.

-Sil ik dy in stiif lekken om it liif wuolje?

-Hy knikte gewillich, as er yn gjin tiden dien hie.

-Ik kin net siik wêze, sei er.

-Dou kinst net mist wurde, bifêstige se syn miening.

-It tún. Hwa moat it tún birêdde?

-Kinst sa net nei't wurk.

Hy lei as in planke yn it lekken en op it plak fan 'e breuk stoppe se de romte op mei bûsdoeken om it lichem nei binnen to hâlden. Hy grynde as in bern.

-It giet wol wer oer, sei er.

Se knikte, as hie se it oerjown om tsjin syn eigenwizens to fjochtsjen. Se brocht him in romerfol Sa foelen se beide yn 'e sliep.

De oare moarns. Der stieken him forskriklike pinen troch it lichem. Hy seach ljochtflitsen efter syn eachlidden. Letter roek er in frjemde hân dy't de tekkens fan him ôfloek. In etherlucht. Hy sloech de eagen iepen en seach dokter Buisman oer him hinne bûgd. Alles wie fierôf. Ek doe't mannen yn wite jassen him op 'e brankaer fuort droegen yn 'e auto en er troch it sydfinster it lânskip foarby sjitten seach. As moast er ôfskie nimme. Fan alles. Foar ivich.

(Dit is it sawnde haedstik út de roman De Komeedzje, skreaun yn 'e winter 1977/78).