Trotwaer. Jaargang 11

[p. 154]

Herman Heida

Bygelyks

as in frou weromkomt op it âlde
plak. de beam, it waarme mos,

en dêrtusken foel de apel. it skeinde
klokhûs amper bedobbe ûnder fêste grûn.

leaf famke boartet wer, mar sa grien
dat it net mear laitsje kin. it is

de hûn yn 'e fierte dy't oangiet
as in wyld, syn blauwe eagen,

it skûm om'e tosken. it is tefolle

[p. 155]

Korrespondinsje

yn it tsjustere hûs wurdt gjin brief,
net ien kaart oer de kop sjoen. hja lêst,

folget myn rigels, hieltyd wer, as in kat
har eigen sturt. it lit har net samar los.

har brieven binne lang, mar sa leech,
altyd in antwurd, en neat gjin nijs.

hja rekkent har in âldfaam, dat hja
benefterbliuwt, alteast sûnder my.

[p. 156]

Haven

de stêd harket mûsstil oan it sâlte
wetter, wachtet op in skipfol fracht.
túch waakst oer de kaai, âld hout
skommelt tusken âlde weagen, mar bûtenút
driuwt reek! wyld fjoer fan fierrens;
it skip, dat suchtsjend nei de havenskoat,
ferdwaalt yn grize nacht.

^o Yn it foarige nûmer is dit fers net goed ôfprinte. Dêrom dat wy it jitris opnommen hawwe.