Trotwaer. Jaargang 10

[p. 246]

Swit Hutte - Neitiid

Wetter op stiennen it sisterjen fan steam

fan sealje

delfallen stiennen yn gatten yn'e rûmte
it sisterjen fan stjer - fleanende meteoren

Né!

ja, it is tocht fonket myn geast
tinkt myn geast miskien

miskien

mar troch alle tild hinne is der in stimme

oan it sjongen

skouder oan skouder sitte wy yndûkt tusken

bergen

greate baistiennen forwege en reitsje inoar
en it lûd is in holte

rûmte wjerlûd

dizze hutte is it skûlliif fan de ierde

is de tiid yn de mem

is it forline yn'e takomst,

de net-bernen fan ús folk

reitsje myn loshingjend hier oan,

ik rydboskje, fiel dat ik stik

myn lichem docht sear

as ik steam trochslok

troch noas in folslein tsjuster ynazemje

Ik bin in slang - stream dy't in heuvel delwynt

[p. 247]

 

búkglydzjend tusken beammen

 

wyls ik yn moas liz sjoch ik kunden

 

driuwen

 

boppe en oer de oarsprongen fan de geast hinne

 

ik reitsje seder en sealje oan, myn noas

 

priuwt,

 

foar in stuit, in piip,

 

hillich,

 

dan hinnebeijen

 

en mear wetter

 

in sjongen

 

is myn geast yngien,

 

in skepsel in sirkel fan kôgjen

 

dat myn harsentekken opfret

 

om myn geast bieat to lizzen foar it tsjuster

 

wyls de nutte hinne

 

en wer skoddet en nou toppet

 

op 'en nij troch de rûmte toppet

 

it sjongen,

 

myn skouder fannijs oanrakke

 

troch peis

 

om de oare kant út to swaeijen

 

om

 

meijaend skyld oan to reitsjen

 

hja binne it

 

dan sit ik

 

hjir tusken bear

 

en skyldpod

 

ja

 

bear en skyldpod

 

ik stek myn hannen út om myn lichem to fielen

 

myn skonken,

 

ik stek

 

hânnen en earms ut

 

ik haw net,

 

neat,

 

ik bin neat, gjin lichem

 

neat,

 

ik bin in tins

 

in sied yn'e rûmte

 

in forwaeid en forlern ding

 

tusken stjerren

 

ien fan de wit hoe folle

 

ien fan de talleazen, dy't sirkelet

[p. 248]

 

sûnder lûd,

 

dan tsjin de hûl oanslacht

 

fan in greater sied

 

dat allyksa roundraeit en

 

rattelet

 

yn wer in oarenien

 

 

 

ik bin neat, ik bin alles

 

ik bin in part fan

 

ik bin in part fan

 

in sirkel yn dizze hutte

 

in omgong

 

yn it Mystearje!

 

ik hear dit en myn liif springt omheech

 

It is mar myn buorman,

 

dy't hoasset,

 

‘Pake!’

 

dizze stim

 

komt fan binnen en fan bûten wei

 

it is in skreau

 

in needgjalp

 

mar hy puntet as in flamme

 

nei in smeking

 

‘Pake?’

 

 

 

Dan wurdt alles wei

 

giet alles fuort

 

myn selswêzen

 

wurdt stadich wei

 

troch mysels hinne yn itjinge boppe it selswêzen

 

om to swalkjen tusken geasten

 

tusken siedden dy't gedachte binne,

 

suver gefoel binne,

 

 

 

dan in sjongen, in liet

 

en fier werom

 

út in hoale wei

 

(in lústerjen)

 

‘Pake,

 

ik bin thús.’

 

 

 

Mohawk Territory

 

simmer, 1975