Trotwaer. Jaargang 8

[p. 201]

Theun de Vries
Fugels troch in albasten tek. III

Aboe al-Ala al-Ma'arri (973-1057)

Wy laken, ús laitsjen iepenbiere forachtinge.
Minsken yn dizze wrâld hearre yn freze to libjen.
As minsken fûstkje mei de tiid forgruzelet
De tiid hjar as romers, diggels fan glês.

* * * * *

As it forstân net to bêst is
Wurdt it fan de wrâld oermastere:
In swak man troch in hoer omklamme.

Rint de geast yn strange silen
Dan is de wrâld in hege frou
Dy't de gleone frijers tobekwiist.

[p. 202]

 

Hja twongen my dizze wente fol rampen yn

 

En nou't ik hjir hûzje wol ik der net wei.

 

Ik lij grouwélich; en der is gjin ljocht

 

Yn it minskesin. Wolken fan rein, wolken fan dea

 

Geane oer de stagen dy't as planten groeije.

 

Minsken libje fan striid; geast is oertallich.

 

 

 

* * * * *

 

 

 

Dû seist dat wy in skepper hawwe

 

En ik andere: Krekt sa, mar sjuch

 

Dû mienst dat hy tiidleas is en nearne.

 

Sokke termen koene, safier as wy witte,

 

In heimlike tael bifetsje: it komt

 

Hjir op del dat wy krûme tinkers binne.

[p. 203]

 

God stean ús by, wy hawwe ús siel, ús pronkstik, forkoft

 

Foar in keapmanssaekje yn'e hânnen fan in Midsman

 

Sûnder dividinden, sûnder winst op'e priis dy't wy bitellen.

 

En dochs, koe ús wille kieze tusken dit smoarch bidriuw

 

En in paradys oan'e oare kant, rekkenje mar

 

 

 

Hja pikten dizze wrâld.

 

 

 

* * * * *

 

 

 

As ik dea moat kin it my net mear skille

 

Hoe't God oer de ierde giet, droechte of wettersnoad.

 

De ierde wit net hwat hja forslinet:

 

Skinkels fan in skiep, it bonkerak fan in liuw.