Trotwaer. Jaargang 8

[p. 3]

Tr. Riemersma
Swier vaar

Ut vji skier oer ut vetter. Oan de lóft siet ûnderóm un fette bank vêrt un menneg vyte koppen út óp stiken. Bóppe vji de lóft sa goed os skjin en de sinne stiik en bakte.

Olinneg ut vetter vji yn beveging. Ut stroomde tusken de slykfjilden tróch óp ut lôn ta en spielde bij de smelle besolten pier lôns. Grien en brún flaach drjode moi. No en don slûg de top fon de angel út. Dur siet un stik grjinte tsjin de tried oan. Byte die ut net. Ut vji noch te ier. Ut vetter begón krekt te rinnen.

Yn de fjitte rjócht fwar him loi un skip dot net fon ut plak kwaam. Ut kû un sônsûger vêze. De moter dreunde ûgryslek sangereg. Un moatsjende ko. Un lûûd dot mun mear fielde os hearde.

De slinken stienen ollegjer ol fól vetter, de slykijlontsjes varen staregoan lytser. Ut vetter krûûp bij de besoltstjinnen fon de pier óp, ut sypere tróch de naden en makke hoalen fól. Dur sieten seepokken óp de stjinnen en twarre trjidden grien.

Hij vûn de tried óp. De pier stie aansent ûnder vetter. Dur hóng un fracht grjinte oan de hekken en ut lead. Os ur te fûûl drôide, briik de boel. Hij sette de angel tusken de stjinnen en helle de tried moi de honnen yn. Hij plukte de grjinte fon de tried ô.

Hij kryge ut dwaske moi vjirrems en ut plestik pwódsje moi paternosters en lead en rón noi de seedyk ta. Op de skeante gyng ur sitten. De vjirrems krûpten tróchenwar yn ut pepierene bakje. Ut vjinnen fjiste graue. Se hjinnen tijsters achter de kop. Hij pjukte un vjirrem oan de hêk. De vjirrem makke him kwat en stiif. Brún fócht rón him bij de fingers del. Hij sette de hûk fêst yn de tinne achterijn fon de vjirrem.

Hij sette ut bakje moi vjirrems ûnder ut plestik pwódsje. Hij diig de skwón út en stapte bij de skeante del. Oan de foet fon de dyk vjinnen rûgvoi besoltstjinnen delmytere. Hij stapte ut vetter yn en honvósk. Ut vetter vji súver lij. Djipper del hóngen prûkken vier oan de besoltblokken. Se varen tróch de stroom optild. Se vjinnen flessegrien moi lytse vyte skelpkes duryn en slakjes.

Hij slûg de honnen ô en rón ómheeg. De vjirrems krónkelen oan de hekken. Se sieten noch goed fêst. Hij drôide de tried un ijntsje óp en sôide de boel fwót. Ut kwaam un meter of seksteg fwar him

[p. 4]

del. Lykos un fisk slagt yn de simmerjûn. Hij sponde de tried en loi de angel fêst achter un stokje dot ur tusken de stjinnen stutsen hji.

De slykbanken vjinnen no ollegjer fwót. Ut vetter stie oan de krún fon de pier ta. Yn de hûkke tsjin de seedyk oan garre de grjinte óp. Stokjes drjoden durtusken en kwarken en un plestik flesse.

Hij lûûk de strûpper út. Ut vji sa near os bwótter. Hij helle tebak út ut plestik pwódsje en drôide un sygret. De lúsjefes vôide net út.

Ut topke fon de angel makke no en don un lytse útslag. Ut vji gin byt, of ut mûst un iel vêze. Mar ut sû vól krab vêze, of rómmel vot tsjin de tried oan stroomde.

De stien vji vaarm oan de kónt en oan de bleate fwótten. Hij skrabbe moi de nijl fon de tûmme oer de hakke. Ut yl krûmmele dur ô. Vyte keltsjes foelen óp de stien. Olles vû dur net ô. Hij strûpte de bóksen óp en gyng ûnder oan de dyk óp un besoltblok sitten moi de fwótten yn ut vetter.

Dur skarrele un krabke yn un plosse tusken de stjinnen. Ut vji net grutter os un kwatsje. Ut besocht hôd te krijen óp un stik ferrotte haut. Dur stiik un moi rwóst oanbakte spyker út. Dur loi un ijntsje nijlontau moi oalje duroan. Dur swóm un beestke yn de plosse óm moi tijsters oan de kop en de poaten.

Hij hearde ut keffen fon un moterboat. Rjóks fon him kwaam ur oansetten. Ut vji mar un behindeg ding. Hij vaar voi achter de bócht fon de seedyk. De see vji ver stil. Olinneg yn de fjitte loi dy boat te grynen.

De sinne spegele yn ut vetter. Ut skittere oer de hele see, Un fjild fon glêsdiggels dot ol mar beveegde. Ut diig sear oan de êgen en mun vaar dur un bytsje raar fon yn de hólle.

Hij sêg óm noi de angel. Dur siet gin beveging yn. Hij rón noi bóppen en drôide de tried óp. Dur siet un bulte grjinte oan.

Hij diig nije vjirrems oan de hekken. Se fielden vaarm oan en se begónnen ol slop te vurren. Os ur dur yn stiik, prótte ut blwódrege fócht noi bwótten. Se hóngen fwar dea oan de hekken. Hij gie oerijn en sôide ut spul fwót. Un vjirrem slûg los fon de hêk en foel fwar him yn ut vetter. Hij vûn de tried óp oant ur strak stie en loi de angel del.

[p. 5]

Hij vósk de honnen en nóm un diggel besolt moi noi bóppen óm ut yl fon syn fwótten te skrabjen. Ut liet samar los. Seevetter fret. Hij smiet de stien yn ut vetter en fage de honnen oan de bóksen ô. Ut topke fon de angel beveegde un bytsje. Hij die un haal en sponde de tried óppenij. Dur siet neat oan. De angel loi stil. En dû begón ur ver te tikjen. Heel sacht. Ut vji krab.

Hij fage moi de strûpper oer de fwarhólle en ûnder de jerrems tróch. Ut swit rón him bij olles del.

‘Thin God thet is thi ena ther skippere is himulrikes and irthrikes tham skaltu thiania’oe

Hij pakte de angel en vûn de tried óp. Ut rotteljen fon ut mûntsje vji un nóflek gehoar. Ut vji fris yn dy neare stilte.

Se vjinnen ver helendol keal. Hij skódde ut bakje moi vjirrems óp. Dur siet net fólle beveging yn. Hij socht dur un pear lytse út en rjode se oan de hekken. Hij loi yn, net sa fier út de vôl. Hij drôide un sygret. Dur kwaam bloed oan ut flûike. Dur siet bloed ûnder syn nijlen. Vjirrems bin net fergifteg.

‘Thu ne skalt thines Godes noma nawet idle vntfa ther mithi send ti ur beden alle men etha’

Ut skip loi dur net mear. Ut vji óp de hele see net mear te sjen. Ut vji meskyn ol un heel skóft fwót. Hij hji ut ek ol un set net mear heard. Hij hji ut net mist. Ut vji un aaklek gehoar, hij hji ut misse matten. Ut vji stil no. Ferskrikleke stil ijgenlek. Ut vetter stroomde sacht fwarbij. De grjinte vji oer de pier slijn en fwótspield.

‘Thu skalt firia thene helega sunnandi hwante god him reste tha hi eskipin hede himulrike and irthrike ther vmbe skal tu ierne firia thene helega sunnandi’

Hij sêg kjel óm him hinne. Dur rûûp ien oan him. De seedyk vji neat óp te sjen. De gêsrôien stienen roerloas. Hij diig un haal oan de sygret en smiet him ut vetter yn. Hij tocht dot ur róppen heard hji. Mun tinkt sóms dot mun vot heart, mar ut is neat. Dur fluite un boat yn de fjitte. Ut lûûd kwaam fon fier oer ut vetter. Dot is un lûûd dot mun vit dot mun heart. Hij dykere ut vetter oer. Ut vaar ûsa skier. Hij sêg net vêrt de see óphaude en de lóft begón. Dur vjinnen gin skippen mear óp see. Ut kû un ko vest havve dyt moate.

[p. 6]

‘Thu skalt eria thinne feder and thine moder thet thv theste langor libbe’

Hij vji dur vis fon dot ur neat heard hji. Ut vji ûgryslek stil rûnóm. Dur flêg gin fûgel oer. De lóft bóppe belûûk. Feal ljocht foel oer de see. De bank ûnderóm vaar dónkerder.

Hij vwólle de tried óp. De hekken vjinnen skjinleeg. De kramtrjidsjes fon ut lead vjinnen plotslijn. Hij bûûgde se útenwar. De vjirrems siet gin libben mear yn. Hij skódde ut dwaske óm en óm. Traag beveegden dur glêde liven yn de klútte. Hij pjukte un pear oan de hêk. Se krónkelen net. Se hóngen slop noi ûnderen en bóngelen vot hinne en ver. Hij sôide yn.

‘Thu ne skalt nenne monslaga dva’

Dur vji ynienen yn lyts vyt slankje oer de see. Heel kwat en heel hefteg. Ut skittere even yn de dónkere seame oer ut vetter. Lûûd kû ur net heard havve. Ut vji te fierô en ut kû sa gau net. Hij hji neat heard. Dêr vji ver ien, hast óp utselde plak. De bank kwaam ópsetten. Bóppe syn hólle vynden en drôiden de vólketoppen ynenwar óm. De sinne vji fwót. Mar ut ljocht noch net. Ut kwaam fon de lônkônt oer de seedyk hinne. Ut stiik skean yn ut vetter óp. Dot vji un bêste slag! Fon heeg oan de lóft súver rjócht noi ûnderen ta. Hij sette him noi harkjen. Ut grómmele sacht yn de fjitte, achter of foar of bóppe him, ut vji

‘Thu ne skalt nen hor tha nen over hor dua buta mith thinere afta wiue skal tu godilike libba’

net goed te hearen vêrt ut lûûd voi kwaam.

Ut vaar tsjusterder. Ek achter him sette de lóft ticht. Oer ut vetter kwaam ynienen un vynpûst. Hij slûg yn ut vetter fwar him en striik bij de dyk óp. Hij hwatte oan syn lea. Hij hearde un sêft rûzen óp him ta kómmen. De see vji ónrêsteg. De vêgen varen heger. Dur slûg skûm tsjin ut besolt oan. Ynienen vji de bui dur. Hij skode oer him hinne. Ut vjinnen fyne spotsjes east. Se ferdampten lykehud os se foelen óp ut vaarme besolt. Ver un fûle slag. En daleks rôle de tónger dur oerhinne.

‘Thu ne skalt nene thiuvethe dva and ne skalt nawet ieria ova thines iven kerstena haua ther thi fon rivchte nawet wertha ne mvgun’

En no begón ut east fûûl te rijnen. Graue drippen kletsten os un

[p. 7]

iiskôde dûs óp syn skauders en rêg. De syken hekken him yn de keel. Hij makke him sa lyts os ur kû. Ut vji net te óntvyken. Ut vetter stroomde noi ûnderen, os vaar de lóft ómkipt en lege.

De top fon de angel slûg fûûl hinne en ver, en dû rekke ur achter ut stokje voi en glied bij de stjinnen del. Hij skeat oerijn en pakte de angel. Hij lûûk. Ut gyng swier. Hij begón te drôien. Dur mûst vot oan sitte. Hij drôide un ijn óp en haude de angel dwas fon him. De top slûg ver. Dur siet vot oan! Hij drôide stareg óp. Un meter of twinteg fwar him slûg vot yn ut vetter. Ut vji un hele grutten! Hij drôide de fisk stareg noi him ta en rón dû tebek bij de dyk óp óm him út ut vetter te lûkken. Ut vji un bót os un pankûksponne. Hij slûg ûgryslek moi de stut. Hij spróng ómheeg en drôide him óm. Ut vyte liif loi bóppe. Dur sieten rwóstplakken óp. Hij socht yn ut plestikpwódsje óm ut mes. De hêk siet te djip yn de strôt óm him durút te skwórren.

Ut rijnde net mear, of amper, murk ur ynienen. Ut miggele noch vot noi. De besoltstien dampte os un tsjettel. Ut vjerljochte noch oerol óm him hinne.

Hij loi de bót óp ut liif en stiik ut mes achter de kywen. De bót diig de bek yn ut viidst óp. Ut bloed bwólle him oer de fingers. De bót slûg dût ur de graat stikke vrikte. Hij snijde de kop durô. De bek klapte ticht. Hij hapte óm de tried. Reade en brúngele rómmel kwaam út ut liif voi. Hij snijde de mage oan de kónt ta iepen en striik de blwódrege trûp durút. Dur siet en tûzenpoat yn dyt noch beveegde.

‘Thv skalt minnia god thinne skippere mith renere hirta and thine ivin kerstena like thi selua. Thesse tva bodo beslutath alle tha othera bodo’

Hij kryge de bót yn syn honnen en soi: ‘Oram vare, ek lesse jkaf. Stkoz alm ghav. Jda.’ Hij gooide de bót yn de see. Ut ljocht spotte fon olle kônten fon de lóft. De angel vêrt de fiskekop noch oan bóngele, smiet ur ut vetter yn. Hij strupte de viete brûk út en gooide him yn ut vetter. Hij knypte de vjirrems oan smóts en smarde syn liif en sek dur moi yn. De monlekhyd kwaam oerijn. Hij stapte tusken de losse besoltblokken tróch ut vetter yn. Hij rón tróch oant ut vetter him oan de skauders ta rikte. Dû gie ur ûnder en kwaam net ver bóppe.

[p. 8]

De sinne mat noch var dien havve óm tróch de vólken te brekken, mar dêr vji fonself gin kôns óp.

‘Thet send tha tian bodo ther god ur ief moysese and hi forth lerde tha israheliska folke. Thesse bodo hildon hia tha fiuwertich iera tha se andere wostene weron and lethogade hia fon monigere nede and lattese an thet lond thet flat fon melokon and fon hunige thet was thet helege lond to iherusalem’