Trotwaer. Jaargang 5

[p. 23]

Tr. Riemersma
Foar de leafhawwers

‘En hawwe jo noch fan dy spritsen, dy't ik forline wike hawn haw?’

‘Dissen?’

‘Nou...? Se wienen sa fijn knapperich. Echt fijn. In fijn koekje.’

‘Dat moat dissen west ha. Wy ha mar ien soarte sprits.’

‘O. Ja. Ik miende dochs dat dy hwat oars wienen... Bin dissen ek goed?’

‘Dit bin deselden.’

‘O. Ja. Nou, ik soe sizze... Dat dêrre, dat is Yndyske keek, nou?’

‘Ja. Wolle jo dy?’

‘Né, né, dochs mar net, dêr hâldt myn man net sa fan. Doch mar tsien pensés.’

‘Dach, Henny!’

‘Dach! Bist ek al bitiid.’

‘Middeis is 't hjir altyd sa fol, nou? Mar moarns ek al, sjoch ik wol.’

‘Ja bern!’

‘Peter, moai dellizze. Net oankomme! Né, dat keapet mem nou net. Thús ha wy genôch fan dy rommel.’

‘Dat is acht fjouwerenfyftich. Tankewol! Ha jo der miskien fjouwer sinten by?’

‘Dach, frou Ypstra! Jo bin ek al oan 't slepen.’

‘Jawis! Wy moatte tsjintwurdich alles helje!’

‘O ja? Komt der dan...?’

‘Né! Dy bin opholden!’

‘Komt der dan gjin bakker mear by jim?’

‘Welné! Dy is opholden. En de grienteman ek! Al in pear moanne earder.

Fan 't maityd al. Jawis!’

‘Nou moat jo ophâlde!’

‘Ja! Wy sitte dêr goed op 't fuottenein. Dan geane je nei in nije wyk, in nij hûs, dan tinke je dat je moai sitte. Nou, dat fornimme je dan!’

‘Dach, frou Grypstra. Hwa fan 'e dames?’

‘Peter, hwat seit mem nou?’

‘Stiestou juster by Walstra yn 'e winkel?’

‘Juster?’

‘Ja, justermiddei, trije ûre hinne.’

‘Né.’

‘O, wiestou dat net! Nou, ik wuifde noch, ik tocht al, sjocht se my net? Heden, dan ha 'k tsjin in frjemd wuifd!’

‘Nou ja, dat 's net sa slim.’

‘Welné, dat hindert ek neat. Mar dy sil ek wol tocht ha: hwat wol dat frommis to wuiven!’

‘Men kin jin forsinne!’

[p. 24]

‘Jawis, dat is ek sa, in mins kin him forsinne, nou? Mar se like sprekend op dy. Ut 'e fierte dan. En se seach my ek noch oan. Ik tocht: sjocht se it net? Mar dy sil wol tocht ha: hwat wol dat frommis?’

‘Dus, jim moatte tsjintwurdich alles helje.’

‘Ja, der komt ús gjinien mear binei. 'k Haw fan 'e moarn tsjin myn man sein: dou krijst de fyts mar, hwant ik moat boadskipje. Mar ja, men kin ek net oeral parkeare, dat men sjout jin noch útinoar.’

‘Peter, liz dat del. Dellizze, seit mem. En hjirkomme.’

‘Nou, ik trof frou Wypstra lêsten ek. Ik tocht noch: dy hat grif tomin ynslein, of ûnforwachts bisite krigen. Mar dus...’

‘Frou Wypstra? Hwa is dat?’

‘Nou, dy wennet dochs flak by jo, yn dat hoekhûs fan dat streekje.’

‘O, fan dat streekje... Ja, wy wenje yn in bungalow, nou?’

‘Jawis. Mar dêr sille se dan ek wol net mear komme.’

‘Och né. Nou né, miskien net.’

‘Né, doe tocht ik al... Mar men wol ek net oeral nei freegje yn in folle winkel.’

‘Och heden, moat dat der ek noch yn? 't Is hjir oars fol genôch!’

‘Brea leit dêrre. Wolle jo sels miskien even in pakje krije? Né, dêr lofts. Under de chips, ja, de ûnderste planke.’

‘Och, sjoch, dêr komt Enny ek oan mei de pop.’

‘Dach!’

‘Dach!’

‘Even winkelje?’

‘Der moat wer hwat yn 'e hûs, nou?’

‘En de lytse even mei?’

‘Is dy der fuort even út, nou? Nou ja, ik kin him dochs ek net allinne litte.’

‘Né, dêr is se to lyts ta.’

‘'t Is in hỳ. Ja. 't is in jonge!’

‘O ja, bern? Ik miende dat jim in famke krigen hienen.’

‘Né, hear! In jonge! Ja, in soan!’

‘Dus! In lytse stamhâlder!’

‘Ja, en Keimpe?’

‘Oh, hwat sjocht er gutich. Keimpe, seiste?’

‘Ja, nei Klaes syn heit.’

‘Krekt! Dy sil der ek wiis mei wêze.’

‘Oe heden ja!’

‘Hoe âld is er nou? Trije moanne sahwat?’

‘Njoggentjin wike op in dei nei.’

[p. 25]

‘Hwat giet de tiid hurd, net ju. Sjoch, hwat sjocht er leaf. Sjoch, hy sjocht my oan. Né, pop. Sjoch, sjoch! Ah, dy pop! Ik bin dyn mem net, hin? In frjemde tante, hin? Ach, sjoch nou ris.’

‘Bistou al oan bar?’

‘'k Stean hjir lang genôch. In tarwebôlle.’

‘Volkoren?’

‘Oe né, dat fyn 'k gjin iten. In gewoanen.’

‘Nou hâldt Peter op mei seuren en Peter bliuwt by mem!’

‘Dach, Jenny!’

‘Dach! Stenny. Hwat is 't kâld net!’

‘Fynste? 'k Ha der gjin lêst fan.’

‘Dou bist ek waerm klaeid.’

‘Ja, dit is in hearlik waerm pak, dat draech ik in soad.’

‘Hast it al even, net?’

‘Al in jier. 'k Ha neityd wol werris hwat nijs krigen, fansels.’

‘Nou, ik ha juster in nije mantel krigen.’

‘Oja?’

‘Blau, net al to donker blau. En hjir in bytsje ynnommen, witst wol?’

‘Dus!’

‘Ik hie lang genôch tsjin dy oare oansjoen, dat ik tocht ik helje in nijen.’

‘Welja bern, hast gelyk.’

‘Oege hat fan 't simmer in nij pak krige, en de bern hienen ek allegear hwat nijs, ik tocht: nou is 't oan mysels ta earst.’

‘Ast gelyk hast!’

‘Ja, Oege sei, dou hast de kapstok fol jassen en de kast ek noch, mar eh...’

‘Stil grommelje litte!’

‘Eh, ja, mânlju! Ik sei, ik ha dit yn 'e holle, en dit giet troch!

Ik bin seis ûre wol wer thús en sa net, dan snijst mar in stik iten. Dou kinst de tromp wol fine.’

‘Wol Peter nou om sizzen jaen?’

‘Ik leau dat der ek noch hwat yn 't boek stiet. Wolle jo dat nou fuort ek bitelje?’

‘O? Ja, ja, dat is ek sa. Ja, lit my dat ek mar bitelje, dan is men mar wer lyk.’

‘In lyk man is in ryk man!’

‘Siz dat wol! Ja hear.’

‘Is frou Pypstra nei 't sikenhús? Witte jo dêr ek fan?’

‘Jawis. Wisten jo dat net? Al in goed wike.’

‘O? Ja, ik hearde it niis by de slachter. Just, al in wike. Net slim, hoopje ik?

Hwat is it?’

[p. 26]

‘Frouljuskwaeltsje.’

‘O! Ja, dêr leit men foar bleat. Men wurdt âlder.’

‘Ja, 't is net leuk. Mar ja.’

‘Ja.’

‘Ja, goeije, hear. Miskien kom ik moarnmiddei even oan.’

‘Ja, dat 's goed. Dan sil ik sjen oft ik dat resept fine kin. Dat is hearlik. Nou, goeije!’

‘Ja, dach!’

‘Giet it sa? Kinne jo it hâlde?’

‘Jawol, hear.’

‘Dach, frou Knypstra. Hwa kin ik helpe?’

‘Ik. Twa snijde wite. Peter, kom by mem! Net oan dat glês!’

‘Siz, hastou ek heard dat Lenny opholden is?’

‘Né. Is dy opholden?’

‘Ja, ik wit it ek net.’

‘Hast it heard?’

‘Ik hearde dat der waerd ien frege by Bonnema. Nou, hwat tinkst dan?’

‘Ja. Soe se dan opholden wêze. Se woe oars noch in pear jier trochwerke, net?’

‘As men har hearde, wol.’

‘Tsss. Soe der hwat wêze?’

‘Ja bern, moatst my net freegje! Ik wit fan neat!’

‘Tsss. Se bin ek noch mar in goed jier troud, net?’

‘Ja! In rare streep troch de rekken!’

‘Ik woe wol sa'n gemberkoeke ha. Mar is dy skerp?’

‘Gember is altyd skerp. Jo moatte der fan hâlde.’

‘Ha jo koeken sûnder gember?’

‘Wiswol! Wite koeke, Dimter, keallepoat, sûkerlatten.’

‘Né, mar der moat al hwat fan dy snypseltsjes troch sitte.’

‘Sukadekoeke?’

‘Né, dy is my to flau. It moat hwat tusken gember en sukade ynsitte.’

‘Dêr kin 'k jo net oan helpe.’

‘Ha jo dy net mear?’

‘Dy ha 'k noait hawn. Dy bisteane net,’

‘Nou, ik tocht dat 'k dy wolris hawn hie.’

‘'t Is mooglik, mar net fan my.’

‘Nou né. Nou, dan samar.’

‘Hastou Renny de lêste tiid noch sjoen?’

‘Né, hoe dat sa?’

‘Bern, dy hat in prûk kocht. En dat is gjin gesicht!’

[p. 27]

‘Is 't wier?’

‘Ja, ju. Ik trof har by Bloksma yn 'e winkel, en wolst wol leauwe, ik hie earst net iens yn 'e gaten dat sy it wie...’

‘Moatst ophâlde!’

‘Ja, wier! It like sa healwiis! It wie krekt ien of oar sjutsje. En se sei “dach” tsjin my, en ik tink: hwa is dat? En dan wolst ek net sneu wêze, nou?’

‘Né, nou?’

‘Mar ik tink: hwa bistou? En doe tocht ik, it koe Renny wol wêze. En doe sei se it sels gelokkich ek. Ja, sei se, ik ha in prûk kocht. Seachst net iens, tink, dat ik it wie, hin? Hoe fynst him?’

‘O ja, dan...’

‘Ja, hwat moatst dan, nou?’

‘Dan witst net hwatst sizze moatst.’

‘Né, ik wist net hwat 'k sizze moast. Nou, ik sei, né, sei 'k, ik hie 't earst net sjoen. Nou, ik sei, ja, wol moai. Mar bern, it like sa mâl. It wie ien fan 'e aldergoedkeapsten, dat koest sa sjen,’

‘Dach, frou Rypstra. Hwa fan 'e dames?’