Trotwaer. Jaargang 4

[p. 245]

Foarste brief.

Achte Frjeun!

‘Dat gaat naar den Bosch toe,’ sa seit it sangkje. Ik hie it wol ris as jonge meigûnze, mar nea hie ik tocht, dat ik it yet ris sjonge koe sûnder to lîgen.

Ja, 't gyng nei den Bosch, dêr moast ik hinne, do 't ik yndeeld wier ûnder de fordedigers fen 't heitelân.

Dat wier my in reis! Hwet waerd it ús ûnderweis dúdlik dat wy yn in hegere stân kommen wierne; hwet waerd er in noed for ús stien! Min paste op ús krekt as op 't fé, dat mei de treinen forfierd wirdt. Hwet hiene wy ûnderweis in toarst! Mar al gûlden wy 't ek út, 't holp ús allike folle as de kij.

To Utert bleauwen wy in nacht en dêr koene wy ús hwet opknapje. It liket my ta dat Utert wol in moaije stêd is, en fen dat oangeande hie 'k er wol lizze wollen. - In soldaet leit altiid. Mar ik wier al sa wiis, dat ik neat for 't wollen hie; ik moast folgje, hwêr 't min my ek hinne laette. Dat ik net yn 't fjûr hoefde wist ik;

[p. 246 [6]]

op fjuchtsjen kaem 't net oan. Elk dy 't ûnder tsjinst giet wit, dat er oars nearne mei to kampjen het as mei wânluzen.

Ik bin den nou yn den Bosch. Ho 't my taliket? De stêd is net sa folle sûnders, en 't libben yn de kaserne foldocht my sa matich. Min is der anstouns net ta wend. Ik kin nou al de kommando's en de sinjalen, mar alle flok- en skeldwirden, né, dy kin 'k yette net.

't Jild wol hjir wol foart. Ik siz 't jo, dat de nije oankommelingen hwet kwyt wirde kinne. Der binne gûds dy 't dêrfor op 'e loer lizze. De officieren lykje my net sa slim ta. Mar wy hawwe hjir ek remplaçanten. Ien is al for skelm foartjage. Hy hie al gâns jild op, lyk as to tinken is. Do 't hja him ûtband hiene stie syn heit mei in pak klean klear, dy teach er oan, en in bytsje letter gyng er ús foarby en gniisde ús út. Hy wier wer frij man en stellich wier er oertsjûge, dat er ús nou wer foarút wier. En hwet scil ik der fen sizze? Ho gyng 't my sels?

't Wier mottich waer; it eksersearen,
Dat koe mei skik net op it plein,
Hwent officieren, - sokke hearen
Dy binn' net felle hjit op rein.

Nou moasten we op 'e keamer komme,
Ik tocht, dat 's saek! Mar ljeave sei!
Dêr klonk 't net minder: ‘Godverdomme’
Hwent dat is d'oarder fen de dei.

[p. 247 [7]]

 

In spegel hong dêr oan de mûrre;

 

Dat is al 't húsrie hwet min het,

 

Hwent in kaserne en in skûrre

 

Skele op in del safolle net.

 

 

 

Wy eksersearren nou, sa 't hjitte.

 

Do 't each my op de spegel foel,

 

Do koe 'k it guîzen hast net litte:

 

My tocht it wier in gekkeboel.

In gekkeboel. En dochs 't scil sa wol matte en 't scil wol nedich bljuwe, dat er soldaten binne salang de minsken net wizer en better wirde.