Trotwaer. Jaargang 1

[p. 109]

Trinus Riemersma / In taunus 12m

‘Achttjinhûndert? Hoepelepoep! Hastou dy even by de poat nimme litten, snoade jonge!’

‘Hwa seit dat? Hastou dy wein sjoen?’

‘Moat ik dy earst sjen? Kin 'k sa wol sizze. Bouwjier 1963? Nou! Bolle?’

‘Ryklik stiif pryske, David.’

‘Naei de haen! Dy wein sjocht der sa út! Prima ûnderholden en gjin mankeminten.’

‘Fansels net! 1963 en gjin mankeminten. Jonge sa'n Taunus kin mar in jier of hwat mei. Bolle?’

‘Hm.’

‘Hy hat mar in goed hûndertfyftjintûzen roun.’

‘Kom nou! Hûndertfyftich silst bidoele.’

‘Hûndertfyftjin! Hûndertsechtsjen op 'en heechsten.’

‘Dat foroaret de saek.’

‘Ach kom, Bolle, ik woe dy wizer ha! Hast de teller sjoen? Ha se der net mei knoeid?’

‘'k Ha him oer de garaezje, dat sit wol snor.’

‘Of net fansels! Dy monteurs binne handich genôch. Dan sitst by in partikulier noch fortrouder.’

‘Hy kin freegje hwa't de foarige eigener wie, Koos.’

‘En dan dy kearel freegje hoe heech de teller stie? Lounoppes! As se ûnder ien huodtsje spylje komst der noch net efter.’

‘Sjoch ik derút as in idioat? Ik ha dy wein fan Suikerhart en Dovers. Seit dat hwat?’

‘Na, dat hat altyd in goeije garaezje west. West, siz ik. Jees, dêr is dy Jopy-lul ek wer. Libbet dat âld skarminkel noch altyd?’

David en Bolle seagen oer it skouder. In stuiterich âldkeareltsje stie mei in pear opslûpen jonges by it urinoir.

‘Dy âlde leart it noait ôf,’ sei David.

[p. 110]

‘Dy? In pest is it, dy moasten se ôfbine. Sa'n rotsak forknoeit de bern.’

‘Ach hwat!’ sei Bolle. ‘Dy lammelingen fine it prachtich en se krije ek noch sinten fan him.’ Hy sette de hannen oan 'e mûle en rôp: ‘Dikky!’

In jonge mei in wite flaeksprûk seach om en weau delbêdzjend mei de hân.

‘Kenst dy jonge?’

‘Dat is myn eigen.’

‘Jé! Hastou noch sokke lytse! Dy Bolle, dou dochst net foar Jopy ûnder!’

‘Knoei ik der mei om?’

‘Siz ik dat?’

‘Stik!’ Hy soe wer roppe, mar doe't de bern mei Jopy weiwaerden liet er de hannen sakje. ‘ik moast him de bonken brekke,’ sei er.

‘Syn kloaten, dat helpt mear.’

‘Ik bidoel dy rotjonge fan my.’

David lake. Koos lake ek. Doe sei er:

‘En dochs hie ik foar dy achttjin briefkes leaver in folkswein kocht.’

‘Ach, in folkswein, dat is my neat. Ik wol in knap stik moter foar my ha foar 't gefal ik ris earne by opknal.’

‘Ja jé! Nim dan fuort ien mei in sjitstoel! Dou brûkst him dochs net as botsauto?’

‘Der sit ommers ek gjin rûmte yn.’

‘By 't soad. Kom nou. Ja, ast sa'n figuer hast as Bolle. Hwat silst nou mei sa'n slide? Dou wurdst him net kwyt en dou komst der net troch. Ik glûp mei myn weintsje oeral trochhinne.’

‘Mar ik bin net fan doel der de stêd mei troch to krusen. Mei de tram komst ommers tsien kear sa maklik to plak!’

‘Nou, hwat dan? Hwer hast him dan foar?’

‘Hwer dan foar? Foar de wykienen. En ast lange einen ride wolst, moatst in rojale wein ha. Ik gjin hûndert kilometer yn in folkswein, yn gjin hûndert jier!’

‘Dat is sa, Koos. Yn 'e stêd is in folkswein prima, mar op 't lange ein is 't neat gedaen.’

‘Jim kinne my hwat! Dy lange einen, dêr hat David gau syn nocht fan, tink dêr mar om. Dat sil heechút tsien kear barre, mar dan is it nije der ôf en bliuwt menear sneons en sneins leaver op 'e luije kont sitten. En dat David de wein deis net brûke sil, nou!

[p. 111]

As er ienkear oan dy auto wend is, dan is er gau to lui om hûndert meter nei de halte to rinnen en dan giet er dochs mei dy slide it forkear yn! Wy prate wer!’

‘Dou rekkenst alle herten by dysels.’

‘Ja, fansels. Mar 't giet him krekt lykas my. Tink der mar om. Wy prate wer.’

‘Och dou mei dyn slide. In folkswein en in Taunus, hoefolle sintimeter skeelt dat nou himelsbreed?’

‘Mar dy pear sintemeters dogge 't him krekt, menear! Mei parkearen en foarsortearen en der tuskentrochglûpen, hieltyd dyselde pear sintemeters.’

‘Ast nouris even sjochste hwat hjir lâns riidt: folle mear greate weinen as lytse, wês earlik.’

‘Nou ja, elk moat sels mar witte oft er swéslaen wol mei sa'n ûnhânsum apparaet. Mar God, hwerom krekt in Taunus!’

‘En hwerom net? In Taunus is in redelike wein. Wier of net, Bolle?’

Bolle stie grimmitich nei it urinoir to sjen.

‘Bolle?’

‘Ik skop dy rotjonge der wei as er net gau komt.’

‘Wyn dy net op. Se kinne Jopy wol oan as it moat. Ik sei tsjin Koos in Taunus 12 is alles bisjoen in redelike wein. Of net?’ ‘In redelike wein, ja, dat is it.’

‘Nou, dêrom! Hwat woestou dan?’

‘Ik hie alsaleaf in Opel Kadett as ik sa'n soart wein ha woe.’

‘Ach hwat!’

‘Né, dat bin 'k net mei dy iens, Koos. Oer't generael is in Taunus 12 better as in Opel Kadett. Ast om 'e twa jier in nije wein keapje kinst, nim dan in Opel, mar ast it mei in twaddehânsen rêdde moatst, dan is Taunus net sa gek. In hwat âldere Opel Kadett hat gauris mankeminten. Fuotrem, foartsjilophinging, net bêst.’

‘De Taunus 17 is ek min.’

‘De Taunus 17 is net bêst, mar David hat in 12, en dy is better.’

‘Ik woe dy wein wolris sjen.’

‘Wy kinne der aenst wol even hinne rinne. Net Bolle?’

‘Ik moat dat meubel der earst wei sjen to krijen.’

‘Dy kearel moat ris in wan op 'e hûd ha,’ sei Koos.

‘Dat hat er al sa faek hawn, dat jowt neat. Dy jonge moat op syn hûd ha!’

‘Jowt dat wol hwat?’ frege Koos.

[p. 112]

Bolle seach him gemeen oan.

‘In Simca is ek neat,’ sei David.

‘Nou, neat? Hy is op 't lêst ek in slach goedkeaper, de twadoarse tominsten,’ sei Bolle.

‘De remmen fan 'e Simca 1000 binne net bêst,’ sei David.

‘Oars skeelt it net alles.’

‘Né, oars net. Mar de remmen, dat is it foarnaemste.’

‘Dou wolst alline mar botse en remje! God, dou moast ride! Dat ding moat rinne wolle, der moat in goeije moter yn sitte. En dat hast foar by in folkswein. Foar in net to gekke priis kinst der in nije moter yn sette litte, en dan riidst krekt like fijn as yn in nije wein.’

‘Tjé, mar dan kocht ik leaver daliks in nije wein!’

‘Hwerom? Dy earste pear tûzen mei in oar der foar myn part ôfride. En dêr wurdt dy wein neat minder fan.’

‘In folswein is neat foar my. Dat ding leit sa min op 'e dyk as hwat ommers. As 't in bytsje waeit dan hast hâlden en kearen om op 'e dyk to bliuwen.’

‘Na ja! Ast dan in auto ha wolst dy't goed leit, nim dan in 2CV, dan leist sels ek omtrint op 'e dyk!’

‘Hwa hat it nou oer in 2CV?’

‘It sil dan dochs wêze!’ sei Bolle.

‘Hwatte?’ frege David. ‘O, dy! Lit dy jonge gewurde, ju.’

‘In Ford Cortina is ek neat,’ gie er fierder tsjin Koos. ‘Dêr hast ek altyd mankemint mei.’

‘Ja, sei Koos. ‘Ja, dat koe wol.’

‘Is 't net sa, Bolle?’

‘Ja-a, in Taunus 12 is oer alle boegen redelik. Better as de Ford Cortina, ja. Allinne, it is myn wein net, mar de Renault R8, dy is ek net sa min. Ik tocht datst dêr ek net safolle kosten oan hieste. mar, it is myn wein net.’

‘Mines ek net,’ sei David. ‘Ik bin net oer ien nacht iis gien. Dat Taunuske dat ik op 'e kop tikke ha dat sjocht der fan binnen en fan bûten prima út. Jim moatte him ris sjen.’

‘Wel fordeald!’ rôp Bolle. ‘Hwat sille wy nou ha!’

De fjouwer jonges stiene om Jopy hinne en hompten fan alle kanten op him yn. Se raesden en skolden en Jopy skreaude der boppe-út.

‘Dikky!’ raesde Bolle.

‘Lit se gewurde, ju. Hy knapt der miskien fan op.’

Mar Bolle hie de stap der al yn set en Koos en David rounen him nei. De jonges sloegen en skopten de âldkearel oant dy ûnder fuotten

[p. 113]

rekke.

‘Ophâlde, Dikky!’

Bolle bleau stean, woe der sa't it like ek leaver gjin gedoente mei ha.

‘In kwartsje, allegear!’ rôp ien fan 'e snotnoazen.

‘Jawis, jonges, jawis!’ skriemde de âlde.

Hy kaem krebintich oerein en helle de beurs út 'e bûse. Mar ien fan 'e jonges, it wie Bolle sines, skuorde de âldman de beurs út 'e hannen en klaude de ynhâld derút.

‘Hjir, dou! Jow oer, dou!’

De jonge smiet de beurs fuort en lake. Alde Jopy bûgde him om de beurs op to pakken en doe skopte ien him wer yn 'e hûd dat er foar de twadde kear tsjin 'e groun gyng.

‘Ophâlde, Dikky. Kom hjir, dou!’

De jonges kamen nei harren ta, Dikky mei syn brutale kop foarop.

‘Hwat wie deroan?’

‘Hwat deroan wie, bliksem? Wolstou nei de tuchtskoalle?’

‘Och klets, ju!’

‘Se ha my bistellen, dy oerkommelingen,’ rôp Jopy-lul. ‘Ik gean nei de plysje!’

‘Gean dou mar nei de plysje,’ gniisde David. ‘Dy wit wol in plakje foar dy!’

‘Wolst noch in pak op 'e hûd ha?’ frege ien fan 'e jonges.

‘Hwat hast út dy beurs pakt?’

‘Och niks.’

‘Liich der net omhinne!’

‘In ryksdaelder.’

‘Lit sjen!’

‘Né!’

‘Hjir dou!’

De jonge soe fuort, mar Bolle griep him en draeide him de earm op 'e rêch.

‘Smearlap! Au, forrekkeling!’ moarte de jonge.

Bolle bûgde de jonge syn pols dûbeld en ûnthelle him de ryksdaelder, mar Dikky sette syn heit de tosken yn 'e fingers.

‘Wel, dou!’ raesde Bolle. Hy skopte de jonge dat er rôlle. ‘Nei hûs, dou!’

Dikky kaem oerein en roun nei syn maten.

‘Smearlap! Dief!’

Bolle lake.

‘Tsjin my doarste, hin? Moatst tsjin Douwe bigjinne, dan kin er dy

[p. 114]

noch in kear it hûs útdonderje!’

David lake.

‘Gean as de bliksem nei hûs,’ sei Bolle mei ynhâlden lilkens. ‘En meitsje as de donder dat douwehok skjin. As dat joun noch sa'n troep is draei ik dy kringen de nekke om!’

‘Tsjin fûgeltsjes doarst ek wol, hin?’

Hy stie al op in feilige distânsje doe't er it rôp.

Bolle seach se nei oant se de hoeke om wienen. Doe bigoun er wer to gnyskjen. Hy smiet de ryksdaelder omheech en heinde him wer op.

David en Koos seinen noat, mar folgen de ryksdaelder mei de eagen. Op en del.

‘Wel,’ sei Bolle. Hy hold de ryksdaelder op syn iepene hân. ‘Krekt genôch om der trije bierkes fan to keapjen. En dan sille wy David syn auto bisjen.’