De ton vol vrolykheid

Minnende Zamenspraak tusschen een Duitsche Graaf en een Herderin.

Stem: De Winter is voorby gestreeken.

Een Duitsche Graaf, vermoeid van 't jaagen.

Kwam langs een beek of groene hey.

Met brak en windhond na behaagen,
En meenig pagie of lakey.
Hy vond een schoon Herderinne
In 't groene veld,
Vlegten een kroontje met lieflyk zingen,
Hy stond ontsteld.

[p. 42]

 

Hy wierd door min op haar ontsteeken,

 

Om haar schoonheid en zoet geluid,

 

Gedwongen om haar aan te spreeken,

 

En borst in deeze reden uit:

 

Mogt ik uw toodermond genaaken,

 

Prines van 't land,

 

Ik zou van u een Graavinne maaken,

 

Door trouwsverband.

 

Myn Heer wilt al uw reden staaken,

 

Want ik hou van geen hoofsche zwier,

 

Ik blyf by myn bokken en schaapen,

 

Gaat naar het hof, neemt uw plaizier,

 

Daar zult gy uws gelyk wel krygen,

 

In 't zy en kant.

 

En laat my by myn schaapjes blyven,

 

Hier op het land.

 

Ach Engelin, kiest voor uw schaapen

 

Een schoon gespan, voor uw bereid,

 

Een schoone koets versierd met paarden,

 

En dan gediend van veel lakeys.

 

Gy zult dan een Fontanzie draagen,

 

Met goud geboord,

 

In plaats van staf en tas te draagen,

 

Ach my verhoord.

 

Myn tas en staf is vaders erve,

 

Ik ben by herders opgevoed.

 

Ik bid u wilt my dog niet vergen,

 

En pogt niet op uw groote goed.

 

Het bloemgewas kan my vermaaken,

 

Heel zoet van geur,

 

Het geen den Schepper heeft geschapen

 

Tot ons saveur.

 

Ach Engelin, uw zoete reden

 

Hebben doorwond myn ingewand,

 

Gy zult voor 't bloemgewas genieten

 

Menigen schoone diamant,

 

Een paerelsnoer die zult gy voeren

 

Van 't fynst gewas,

[p. 43]

 

Myn vaders wapen aan uw snoere,

 

Dat u wel past.

 

Myn Heer de Graaf al uw beloften

 

Die bennen vol bedriegery,

 

Als ik myn eer aan u verkogte

 

Dan bleef ik treurig op de hey.

 

Geen kruid of bloem zou my vermaaken,

 

Waar zou ik gaan,

 

Geen schaapjes zou ik hooren blaaten,

 

Maar treurig staan.

 

Dan wensch ik dat Jupyn der Goden

 

My met zyn blixdem hier verbrand.

 

Of dat een van de strafste Goden

 

My hier vermoordde in het zand.

 

Een koets met paarden zult gy voeren,

 

Graavin van 't land,

 

En om uw lyf een goud sintuure

 

Met diamant.

 

Myn Heer al uw zoete reden

 

Die bennen van veel eer en lof,

 

Ik verlaat de hey en schaapjes mede,

 

En ik trek met u naar 't hof.

 

In plaats van 't bloemgewas der aarde

 

Zo zal myn hoofd

 

Veel fyne diamanten draagen,

 

Voor meenig roos.

 

Ach Engelin, nu heb ik myn verlangen.

 

Ach pronkbeeld, schoonste van het land.

 

Myn vader zal u wel ontfangen

 

Ontfang van my dees diamant.

 

Gy zult aan 't hof van menig damen

 

Worden onthaalt,

 

In vaders bogaart u veraangenaamen

 

Daar 't oog verdwaalt.