De ton vol vrolykheid

De dwalende Herder.

Stem: Ryst op myn vrindinne.

Nu moet ik gaan dwalen,

Langs bergen en dalen:

Om te agterhalen?
Myn schoon herderin,
Zy dryft haar schaapjes zo te velde in,
Waar zal ikze vinden,
Myn welbeminden,
Myn schoon Herderin.

Ik wil my verkloeken:

Ik zalze gaan zoeken,
In alle de hoeken,
Of ikze vinden kan,
Zy is 'er die geen, daar myn Jonkhertna trapt,

[p. 12]

 

Moet ik haar dan derven?

 

Ik wou liever sterven;

 

Voor zo fiere Maagd.

 

Zeer blydelyk van zinnen,

 

Was dees Herderinne:

 

Zoo te velde inne?

 

Al met schaapjes zoet,

 

Zy zong daar een Liedje

 

Zy was wel gemoed,

 

Ik kwam haar tegen:

 

Ik heb 'er ter degen,

 

Vriendelyk gegroed.

 

Aan een klaar waterstroomen,

 

Ben ik by haar gekomen,

 

Onder al de boomen:

 

Lief zet u wat neer:

 

Ik zeide schoon kind,

 

't Is voor de laarste keer,

 

Dat ik mag spreeken,

 

Ja myn hert moet breeken,

 

Schenkt 'er my maar u eer.

 

Wel Herder gepreezen,

 

Wilt zoo wreed niet weezen,

 

'k Sal toonen mits dezen,

 

Hier standvastigheid,

 

En myn eerbaar hert,

 

Dat is voor u altyd,

 

Komt laat ons verbinden;

 

Myn welbeminde,

 

Tot de dood ors scheid.