Tirade. Jaargang 49 (nrs. 407-411)

[p. 26]

Maayken Koolen
Gedichten

In een metalen Hemabak met mutsen
flamingorose wollen, tijgergevlekte,
vuurgele als merelsnavels, vind ik
een seringenlila

en een nacht waarin we kropen
over vreemdemans hek
en zomerbloemen stalen

toen midden in je lach licht
aansprong in mans huis
hel kaatste het op dahlia's.

Een hand die water slaat
zo spatte in ons gezicht de tuin
met leeuwebekgebrul en
trompetterend narcissengeel.

Ik hou van honderd bruinen nu
ik een tunnel graaf. Onder je voeten
duik ik op, in de tuin van vorig jaar.

[p. 27]

 

Onder zijn huid tonen zich botten

 

maar nog meer de aangeweven spieren

 

en het engelengeduld waarmee hij pezen

 

rekt en knoopt als een stoelenmatter.

 

 

 

's Ochtends haast ik me in vogelvlucht

 

over de stad waar onder de lege straten

 

wortels groeien blind en doof en stom

 

het asfalt plooien alvorens het te breken.

 

 

 

Onder zijn zwijgen balt hij zinnen

 

zie hoe zijn huid steeds sleetser wordt

 

ook onder mijn gespreide vleugels

 

van vet en hooi, vilt en teer.

[p. 28]

 

Dit is de ruimte die hij nodig heeft

 

een kilometer tafel tussen duim

 

en wijsvinger een beeld een nis

 

in de muur waar hij zijn moeder zet.

 

 

 

Bladerend in de beeldentuin wil hij

 

de zwarte engel zonder borsten of

 

een zwaan met geslagen hals? iets

 

in graniet of marmer uitgespaard.

 

 

 

Beitels maken feiten en gruis

 

waait weg en steen groeit niet

 

naar zijn moeder die heen en weer

 

radslagen maakt over het tafelkleed.