Tirade. Jaargang 47 (nrs. 398-401)

[p. 59]

Toon Tellegen
Gedichten

In de hoogste boom zingt een lijster:
deze beker, deze beker...

overal mensen, gebukt onder liefde,
zitten onder de liefde,
weten niet meer wat ze ermee moeten doen -

en al die schorre bazuinen tussen de wolken door -

zwart van de mensen,
de wateren onbegaanbaar, geen spoor van de dood
en steeds meer liefde, alleen maar liefde,

ze zakken door hun knieën,
ze zwichten,
hun verregaande stramheid, hun tol -

... aan míj, zingt de lijster, aan míj.

[p. 60]

Een buiging voor mijzelf

 

Ik maak een buiging voor mijzelf

 

uit angst en eigenwaan,

 

mijn hoofd raakt de grond

 

dieper! deemoediger!

 

verdwijnt in de grond

 

lager! smadelijker!

 

 

 

volmaakte buigingen zijn fataal

 

ik ben het, ik ben het maar

 

 

 

er is een koninkrijk onder de grond

 

onbeheerd en schitterend

 

 

 

ik weet het.

[p. 61]

Geen gedicht

 

Ik schrijf een gedicht,

 

maar een gedicht heeft geen zin.

 

 

 

Ik schrijf twee gedichten,

 

maar twee gedichten hebben nog minder zin.

 

 

 

Ik kijk naar buiten, de zon schijnt, de lucht is blauw,

 

er koeren duiven,

 

een vrouw hangt de was op, roept iets naar binnen,

 

het is aan het eind van de winter,

 

en plotseling, koortsachtig en met trillende vingers,

 

schrijf ik geen gedicht.

 

Geen gedicht heeft ooit zoveel zin gehad.

 

 

 

Ik leun achterover,

 

ik wist niet dat ik geen gedicht kon schrijven.

 

Ik vouw mijn handen achter mijn hoofd.

 

 

 

Ik leun nog iets verder achterover.

[p. 62]

Op weg naar de sterren

 

Het loopt nog eens slecht niet mij af,

 

wonderbaarlijk slecht,

 

misschien zelfs aangrijpend slecht

 

(snikken, overgaand in ruw slikken en elkaar aanstoten

 

van verbazing en verdriet:

 

‘Zie je de slechtheid van dát aflopen...’),

 

 

 

er schrikken vogels op in het hooigras,

 

er roept een zonderling:

 

‘U trapt onvervroren op mijn enige resterende nog functionerende

 

onledige ziel,

 

of bent u soms op weg naar de sterren?’

 

 

 

Ik ben op weg naar de sterren.

 

Ik ben een beetje moe.

[p. 63]

Over het ik

 

Het ik is leeg -

 

 

 

de eigenaren wonen elders

 

in regenwouden ondergronds achter de wolken,

 

vullen hun leven met wrevel en ontzag -

 

 

 

als ze het ik bezoeken zijn ze devoot en sentimenteel,

 

schudden hun onlust van zich af -

 

 

 

ze laten elkaar het ik zien,

 

buigen naar elkaar toe:

 

ons ik, dit is nu ons ik, ons eigen ik...

 

in hun gedachten ruimen ze het in

 

met tapijten en reusachtige schilderijen

 

en een bed in elke hoek -

 

 

 

ze zitten op de kale vloer

 

van hun grote onbewoonde ik,

 

proberen te snikken,

 

smeken elkaar te mogen troosten - het kleinste leed

 

is groot genoeg daartoe -

 

 

 

naast het ik is een rivier,

 

waarin zij verdrinken

 

alvorens naar elders terug te keren.