Tirade. Jaargang 47 (nrs. 398-401)

[p. 40]

D. Hooijer
Twee gedichten

de laatste kerk op de heizee
gesloopt, de muren, de daken
de miniature armen en benen

een oude kapelvloer komt boven
daaraan nog de adem
van de Maria-gebeden

graaf door, de goden
werd wijn opgedrongen de verzoeken
deugden de helft van de tegenpartij

graaf door de tweede potsol
de steen met de bloedgoot
dat bidden was handel

nooit knielde de slachter, nooit
nam een god een beet
van het offer - overwoog hij beloning.

[p. 41]

 

Ik ken niets van de dood, geen hand

 

geen stap vlak is zijn terrein totdat

 

we zwemmen in water

 

zonder bovenkant.

 

 

 

Ik ken hem niet, ken hem steeds

 

minder steeds minder juist

 

vind ik zijn waarheid

 

en ik vecht licht.

 

 

 

Stel de egel voelt aan zijn stekels

 

en knikt voor hij zich inrolt

 

zo licht vecht ik,

 

een duif wil het.