Tirade. Jaargang 47 (nrs. 398-401)

[p. 638]

Hester Knibbe
Gedichten

Zij aan de andere kant van de tafel
draagt haar hoed als een wapen
waarmee ze de vingerafdruk van de jaren
elegant overschaduwt. Was ze een

woning, ze liet zich met wijnrank
en bloemen begroeien, groene klimop
die zomer en winter de vraat aan de voegen
verdoezelt, ze liet de haag

niet meer snoeien. Nu ze een vrouw is
bedekt ze met mode de dood in haar huid,
zet zich hoog op de hakken en trekt
met de rand van haar hoed de groeven

het zicht uit om de tijd schitterend
beentje te lichten. Zie haar
- dame met hoed - onsterfelijk zitten.

[p. 639]

Ansichtkaart

 

Je bent er geweest. De glanzende kaart

 

verbeeldt waarover je schreef: een wereld

 

zo weids dat het vier zijden breed

 

van de kaart glijdt - zoals jij

 

 

 

uit het landschap verdween: wandelaar

 

die zomaar de horizon over

 

schreed. Het oord op de kaart is veelzeggend

 

 

 

alleen om hoe jij op de achterkant woord voor woord

 

naar ons omkeek. Maar ook je handschrift

 

verbleekt, het harde licht van de dag steelt

 

de nachtblauwe inkt van je pen. Alsof je

 

 

 

steeds stiller moet worden

 

gelezen; om te horen misschien

 

hoe je het voorleest

[p. 640]

Jongenskopje

 

Eerst was ik er en daarna

 

mijn beeld. Ik speelde gewoon

 

toen de meester mij kneedde.

 

 

 

Gehard in het vuur werd ik

 

breekbaar en stond op de schouw

 

van mijn eeuw als versteend. Toen

 

 

 

kwam er een tijd van vallen

 

en breken; ook ik lag aan scherven

 

te sterven, verdween. Totdat

 

 

 

in een andere tijd een geoefende hand

 

mij met wat passen en meten weer

 

bestaan wist te geven. Maar

 

 

 

ik ben nooit geheeld; onuitwisbaar

 

loopt door mijn gezicht een lijkbleke

 

streep waar je nooit meer omheenkijkt.