Tirade. Jaargang 44 (nrs. 383-387)

[p. 210]

[Augustus 2000 - jaargang 44 - nummer 385]

Robert Anker
Gedichten

De goede brug staat open om een schip
dat zich nog niet heeft aangediend
dat misschien nog draalt in de monding
zich te laten aandienen
want zo'n brug staat open
voor de zich ontdaan hebbende
uit de rücksichtslose monding
daarin
het drama van de cargo
de omsingeling van het radioverkeer
en de vrede van de aanlegplaatsen.
Het is de brug die ons laat wachten
die ons niets te verstaan geeft
noch de mogelijkheid
noch de belofte
van het ontredderende schip
dan ons geklets
tegen het geheven wegdek.

[p. 211]

De laatste beau

 

Ze ging die avond uit

 

om het uitgaan in zichzelf

 

in te sluiten

 

vandaar de boa constructie

 

de rebound van haar zwikkende hakken

 

om het onbedaarlijke ontbreken

 

van haar emoties, het zeurende vacuüm

 

waarin het heimwee naar zichzelf

 

haar in de steek liet, te bruskeren

 

- voile? geen voile - verdwijnt ze

 

in het flash-light van haar onteigening

 

in het gat van een andere zwarte Panhard

 

totdat in de desondanks reëel bestaande

 

flonkerende avondomgeving

 

de laatste beau bijster in haar breekt

 

en haar vreemde lichaam zich zo vult

 

met haar niet te stelpen normaliteit

 

dat zij uitgaat in zichzelf.

[p. 212]

Film

 

Zij zullen nooit meer uit elkaar

 

omdat zij nooit meer overgaan

 

geeft hij haar de sleutel van zijn bed

 

slaan zij hun dagen om als dekens.

 

 

 

Intussen wacht de toekomst in haar web.

 

 

 

Daarom stort er toch een ander in zijn film

 

verwondt zij toch een ander aan haar rolmodel

 

totdat zij roept in de verte van zichzelf:

 

houdt den dief die mij ontfutselt!

 

 

 

Hebben zij zo snel geleefd dat zij

 

hun leven hebben ingehaald en toen

 

gecrasht in de verleidelijke

 

horizontaliteit van hun beelddrager?

 

 

 

Daarom heb ik ze rechtop in elkaar geschud

 

ik heb ze opgetrokken hier tot aan mijn hoofd

 

maar hun menselijke zijn kwam zo nabij

 

dat ik ze schend.

[p. 213]

Herfstblad, oud thema

 

Herfstblad, oud thema in een jonge boom

 

waar bladgeboorte stormenderhand

 

overigens lege takken overneemt

 

ostentatief independenties ontrollend

 

in haar geilste chlorofyle negligé

 

in de zon die ook het herfstblad doorschijnt

 

in zijn gebrandschilderde overwintering zodat

 

de eerste vlinder deze biddende soortgenoot

 

bepeinst, murmelend ‘die Andacht’ en

 

‘die Notwendigkeit der Natur’, intussen

 

blazend bladgezang met volle zeilen gaande

 

gestaag in lange streken overstag

 

tot de zon verdwijnt, het herfstblad wederkeert

 

tot zijn nu alom ritselend beleden thema

 

en hij weet hoe hij opnieuw maar voor het eerst

 

moet sterven na de aanschouwde onstuimigheid

 

van deze nu zo deernisvol ontbladerende kathedraal.