Tirade. Jaargang 42 (nrs. 373-377)

[p. 94]

Th. van Os
Drie gedichten voor Ida

Ze wet het mes, snijdt het brood en geeft
de beten aan wie voor haar zijn;
aan tafel bidt het grauw dat eeuwig leeft,
zij spreekt het glas en bloed wordt wijn.

[p. 95]

II Najagen

 

Nooit heb ik haar kinderlijk gekend,

 

slechts krantenfoto's van een broze vrouw

 

met kort haar, pluizig als een mussenkuiken

 

muizig, te vroeg uit het nest gewerkt,

 

en dan die strenge streep boven haar ogen

 

die zwarte brillerand waarachter

 

zij de wereld priemend inkeek, gespind

 

op valsheid en miskenning.

 

 

 

Ik zie haar langs de winterdijken jagen

 

in zwarte mantel, wapperende rokken

 

optornend tegen storm en wind

 

het lege land door uit de kale kerk,

 

een dorpsgek weggejaagd met mest en kluiten

 

pas veilig achter afgesloten deuren

 

met katten, poes en nachten vol van angst,

 

haar woorden uitgewaaid, haar lippen leeg.

 

 

 

Maar als ik luister, lees ik woorden van

 

die lippen en zie ik haar fluisteren: Marie,

 

Marie, Marietje mijn.

 

Blind blijft

 

het laagland voor het kurwoord van haar profetes

 

maar wat ze schreef in opdracht, staat geschreven.

[p. 96]

III Bevochten land

 

Hoort! Hoort, hoe het mij is aangezegd!

 

Het suizelt in het rogge, siddert in het graan

 

in tegenwind terwijl de stormen slaan

 

aan mijn verwaterd en verkaveld land.

 

 

 

Wie God geslagen heeft, is welgeslagen

 

in dit bestand van kolendamp en erfhonden,

 

waar liefde liefst geen naam mag dragen

 

maar als Kainteken verraden zich haar wonden,

 

 

 

Hoort! Hoort! Ik sta en spreek het recht

 

van onkruid dat zich door het asfalt wringt,

 

van leven teruggebracht tot regelmaat,

 

om uit te drukken wat er in mij dringt.

 

 

 

Als enige blijft mij de nacht gegeven

 

die mij oplicht en met wonder slaat.

 

Hoort! Hoort, hoe mij dit zwijgen laat

 

want wat ik zweeg, staat al geschreven.