Tirade. Jaargang 41 (nrs. 367-372)

[p. 370]

Margreet Schouwenaar
Gedichten

Ik vermaak je, kijk,
met liefde naai ik je een oor aan,
vanzelfsprekend merk ik je lippen
en snaaks bespreek ik de snit
van ons patroon. Waar

we passen, elkaar gebruiken
als maat, als middel. Zie je,
je lacht om mijn coupe.

Het is niet waar we
overeenkomen dat we verblijf
zoeken, maar juist waar jouw lichaam
het mijne niet bedekt groeit het
verlangen naar een tekst: ik ben

hier, voor jou, voor jou in stof gestrekt,
is wat ik je zeg.

Zo paskwillig kluw ik de zijde
van de tijd. Ik geloof in
sterfelijkheid, het hulpeloos
grijs van elk feit, het letteren
van slopen, het glimmen van de naad
die slijt.

[p. 371]

 

Jij zwijgt. De liefde kent geen figuur

 

dan één die als een spoel krimpt

 

of dijt, zeg ik. Jij zwijgt. Ik stik.

 

Jij blijft me te wijd,

 

 

 

want iemand moet toch uit je opstaan,

 

zeggend: je ligt mij

 

als een speld op een tapijt.

[p. 372]

Jagen

 

‘Wat kan je al niet met het wit

 

van de wereld, zeven dagen

 

in de week?’

 

Ze lachtte alsof ik iets begreep

 

van de groeiende afwezigheid der dingen.

 

 

 

De dag was bijna om. De stad

 

lag in verstoven licht hemelsbreed

 

te zingen

 

van oude kerels, zoete wijven, voorbij

 

verlangen.

 

 

 

Weer een vraag opgespannen tussen twee.

 

Vallend licht over lome ruiten.

 

 

 

Ik bood haar mijn zwijgen aan, mijn meest

 

botte nek. Hoewel broos en bleek. Ze keek

 

weg.

 

 

 

Later pas was het dat ik dacht

 

aan het bewegen van een hondsdag.

 

De dingen geven af, een enkele gedachte

 

ontsnapt en kleedt zich uit tot op het

 

bijziend hart. Waar kloppen.

[p. 373]

 

Waar moed schijnt te zijn. Liefde.

 

Geen nood, nooit, zwak.

 

Waar de slagen vallen met een maat

 

die door een regel lijkt bepaald.

 

 

 

Dat is wat ik wilde zeggen, hoe

 

de dingen kleuren in wat ik raak.

 

 

 

Ze is weg.

[p. 374]

Streepjespak

 

Graag had ik het weten

 

van vaders zondags pak.

 

Echter ik ben te weinig schrift

 

voor de regels van de tijd,

 

meer een ansicht met daarop

 

zo'n beeld van wat te vaak is.

 

 

 

Misschien dat ik mij vergis,

 

was zijn pak minder woord

 

dan zondags gewicht. (Beelden

 

strijken zich glad uit de prop

 

in mijn kop. Haastig lees ik

 

voor iets opnieuw verfrommelt. Mikt!)

 

 

 

Grijs stond het woord op de rand

 

van zijn boord. De dag kroop

 

uit krentenbrood en klokgeluid

 

voort. Een wandeling in het

 

verschiet, de kip tot schrik gewassen

 

op het graniet. Zijn pak niet pas.

 

Alsof er ruimte was. Voor zoeken.

 

 

 

Ik las oog om oog, later over

 

de liefde die logica schrapt,

 

en keek naar de vouwen

 

in zijn onkreukbaar pak,

 

schreef me op de lijnen

 

van dat innigst zwart, verzond me

[p. 375]

 

naar een later waar het woord

 

zelden op snit of geweten wordt betrapt.