Tirade. Jaargang 40 (nrs. 362-366)

[p. 53]

Harry Mesterom

Niets zo gevreesd als het gekrijs
van een griffel op een schone lei.
En toch vrees je de leegte meer.

Neem dus je zachtste penselen,
in gedachten de gloeiende tuinen
op de grijze plavuizen van een kerkinterieur.

Tabula Rasa of Fata Morgana,
het liefst had je er je liefde
voor het witte doek op losgelaten.

[p. 54]

De onzichtbare baai

 

De onzichtbare baai aan de andere kant

 

van de oceaan. Je hoefde de telefoon

 

maar over te laten gaan om de schepen

 

voorbij te kunnen horen varen.

 

 

 

De rozen diep over het balkon gebogen.

 

Alle onuitgesproken woorden in dat ruisen

 

nog hoorbaar voordat ze de golven raken.

Aan wie wij denken wanneer wij
op een wandeling door de stad
ergens lezen dat deze dagen
de sterke rozen in de aanbieding zijn.

Aan wie en aan wie niet.