Tirade. Jaargang 40 (nrs. 362-366)

[p. 47]

George Moormann
Uitzicht op scheiding

Ik geloof niet dat ik er was -

toen hij in de spiegel van de badkamer keek,
hij achter mijn rug een slag in zijn haar legde,

hij met zijn nog vrije hand mijn kruis betastte,
hij drie maal een lok langs mijn slaap liet vallen,

hij zonder liefde, de kranen voluit open draaiend,
over zijn behoefte aan verspilling sprak,

hij zich bruistig uit deze leegte vol zand
tegen mij keerde en trillend sprak:

hoe harder je me nodig hebt,
hoe harder ik wegloop.

[p. 48]

Het begin

 

Je honger naar zelfbehoud wens ik te begrijpen,

 

maar ook is er het verdriet om de nasleep

 

 

 

van zo'n verlies, dat je eeuwig op vakantie

 

doet gaan naar onvertaalbare afgetopte bergen,

 

 

 

naar heuvels zonder tegenspraak

 

en dit natuurlijk op neutraal terrein,

 

 

 

waar, eenmaal ingevuld, de open plek in mijn hart

 

voorgoed onvervuld zal blijven.

[p. 49]

Middenstuk

 

Is het daarom dat mijn lippen aarzelen,

 

mijn hand stil blijft staan als de jouwe eindelijk iets zegt?

 

 

 

Bang dat ik ben voorgoed jouw vlucht te zijn,

 

bang dat jij een vreemde in mijn bijzijn wordt.

 

 

 

Uit deze onmachtige droefenis komt ons vroeger als een

 

prijzig veulen aan, zweven sporen rond een nog onvoldragen borst-

 

 

 

waar ik verzuim mij als een man te gedragen, hem spaar

 

opdat niemand zich gewonnen geeft.

[p. 50]

Einde

 

En je weet dat hopen tegen beter weten in steeds

 

moeilijker wordt. De zachte fonteinen achter onze ogen zijn

 

 

 

reeds gekneveld door de harde trekken van een mond, een stem die zegt

 

klaar te zijn voor een nieuw avontuur op leven en dood.

 

 

 

Dezelfde jongen die te moe was om, waar dan ook, een bres te slaan

 

laat ik nog eenmaal zijn glansrol spelen:

 

 

 

de drenkeling die wild naar een hiernamaals zwaait,

 

dodelijker - zijn triomf ‘afscheid door een kus’.

[p. 51]

Uitzicht op scheiding

Raad van wijzen of bloedraad? Of toch, zoals
buurman de dichter zegt: open registers, fijn kwarts
waarin de tijd zich zo maar nestelt. Uitlopers van
zand, kalk en soda die nooit om uitleg vragen.

Voorstellingen slechts.

Je viert, dus je bent. Je bent
wat je viert. Zo spreekt het glazig oog
van de kameleon, maar niet ons mensenhart
dat hier in stukken ligt uitgestald.

In lege kamers, in boezems zonder
weerklank of luister.

[p. 52]

Derde venster

 

Dan gaan een voor een de jaloezieën omhoog,

 

verdiept stof zich en nemen we de kleur aan

 

van wat zich hier openbaart. Twee mensen die voor de

 

zweepslag van een ogenblik in elkaar overlopen.

 

 

 

Vreugde die snel wordt onderdrukt.

Want een van ons zal de deur openen.
Zal vragen wie we zijn en vooral wat we komen doen.
Erger, zal iets redelijks zeggen,
een bepaald venster de schuld geven,

misschien wel weer vragen welk
spiegelbeeld de mooiste is.