Tirade. Jaargang 37 (nrs. 344-349)

[p. 345]

Willem Jan Otten
Meren

Een kind gaat voor het eerst alleen het water op,
in tegenlicht, onder hoogspanningskabels, roeiend
in een notedop. Hij wil de overzijde halen
waar hij roepen zal dat hij er is.

Een zon die zakt, een vader op de wal die vist.

Oneindig leeg de Meinesloot en ook zijn benjamin
oneindig heen. De Grieken zaten fout. Charon
was geen oude man, hij was de jongste die bewoog.

[p. 346]

 

Al is hij nooit zo ver van huis geweest,

 

dit meer bevaart hij voor de tweede keer,

 

zoals een eerste zin.

 

 

 

De wind is voorgoed op weg

 

naar waar hij als voorheen zal zijn.

 

 

 

Ergens sluiten zich de oevers

 

en daar wil hij zijn. Op zijn kaart

 

heeft het een naam, onleesbaar

 

van het vele wijzen. Eens

 

 

 

komt hij wetens aangedreven

 

en hij weet niet wat hij weet.

 

 

 

In de zwaaikom Ararat het grootzeil zakt.

 

 

 

Het moet zijn als liep hij binnen

 

in het botenhuis waar het begon.

[p. 347]

 

Het meer is met matheid geslagen

 

door de Dante van de spatten.

 

Elke spat een stolp een ziel zijn eigen

 

kring verpletterd door een nieuwe spat

 

en dit nu alweer uren achtereen.

 

 

 

De tijd gedood met het Inferno

 

en met wachten op het talmen

 

van de ene druppel in mijn blikveld.

 

 

 

Er is het mateloze menigvuldige, maar

 

daarbinnen het vermetele futiele,

 

aan het staaldraad van een reling,

 

de stilste wil waarin hetzelfde

 

uit hetzelfde welt en alles bolt

 

tot vlak erna of vlak ervoor,

 

de vrije tel vrijwel vrijwel

[p. 348]

 

Na de zondvloed de stilte de drijvende koe

 

de zwaluwvleugeltip die wel de watermassa

 

schampt maar niet beweegt.

 

 

 

Dalen zal de watermassa tot er steigers zijn.

 

 

 

Slijten zal ik daar mijn dagen aan de watermassa

 

tot de onderwaterzwaluw haar beweegt.

[p. 349]

 

Gelegen aan deze zijde van de Wijde Ee

 

ziet men gene zijde van de Wijde Ee,

 

die is languit gaan liggen in het laatste licht.

 

Tussen de bomen begint er een kanaal en daar

 

verdwijnt een schip gevolgd door nog een schip.

 

Het is de langste avond van het jaar. Eén

 

voor één en hagelwit verdwijnen alle schepen

 

van de kaart. Men hoort de nieuwsdient ANP,

 

vlak bij. De wind is weg, het riet staat recht.

 

Waar het kanaal begon is nu de overzijde dicht.

 

Die daardoorheen zijn heengegaan, zij namen mee

 

de door geen ander dan door hen verlaten Wijde Ee.