Tirade. Jaargang 36 (nrs. 338-343)

[p. 482]

[Tirade november & december 1992]

Leo Vroman
Boven Bijlmermeer

Ik huiver nog zinnen na het ongeluk
waarbinnen die geliefde koningin
in de as van bannelingen huilde
om wat verdwenen was en erger stuk.

Kon ik maar schrijven of mijn lekkere gezin
samen met mijn rechterarm en wang
en buren zo op slag verkoolden;
schrijven alsof wij tweeën, Pijn en ik,
meer dan twee levens lang
levenslang ontroostbaar zouden zijn.
Maar in zulk verdriet
kan ik dat niet.

Schreef ik dan maar voor die paar
borgpennen of wat zijn het, schroeven
waaraan de moede motoren bleven rukken
arme kleine staafjes
hopend op zo'n uiteindelijk ongeluk
en op het morgen niet meer hoeven
en dan die bevrijdend vrije val
toen jullie werkelijk niet meer konden
en de voortgesleurde lading staal,
boordevol pure geurstof, dozen dure
code dertien diagnosesemiconductoren
de laatste paar seconden halve seconde...

Maar wat laat zich zwenken door poëtentaal?

[p. 483]

 

Maar kon ik dan maar

 

even maar

 

 

 

maar als ik zo kon schrijven

 

dat alle scherven van die twee motoren

 

een andere bevrijding tegemoet

 

uit hun wolken bloed en rozegeuren

 

zouden stijgen en de stofwolk zelf

 

tot stervende lijven condenseren

 

en de naakt herlevenden

 

weer door de kuise wanden van

 

hun herrijzend huis omgeven

 

zouden voelen dat ze kleren droegen

 

herlachend van de tijdomkeer

 

en van hun omkeerbaarheid

 

 

 

als ik zo goed kon schrijven

 

nee als ik zo had geschreven

 

dat alle onrecht van de aarde

 

in deze vliegtuigramp herenigd

 

met het stof werd opgeheven

 

en de arenden met hun alen paarden

 

en de paarden voor de poorten stonden

 

en de stonde was gekomen dat

 

de leeuwin haar lammeren kuste

 

en de kusten van de continenten stegen

 

en de stegen naar de hemel zouden reiken

 

en de rijken smachten naar de armen

[p. 484]

 

en de armen reikten gul en allerwege

 

en alle wegen zouden openvallen

 

en alle vallen al hun plooien baren

 

 

 

Kon ik zo mooi openbarend schrijven

 

als de grote dode levenden

 

zodat de allerdoodsten even

 

de hoofden zouden lichten

 

om de lichten te zien doven

 

en de doven en de blinden

 

opengestoten

 

in de woordeloze wind

Holland en Engeland, October 1992