Tirade. Jaargang 36 (nrs. 338-343)

[p. 342]

Kees van Domselaar

Canto ostinato

In Swaboekta dragen de meisjes paardestaarten.
Er staat een man op de hoek van de Salesta.

Een gozerd in een tabbard van zwaarmoedigheid
legt zich bij de toestand neer.

Alles wikt in een moment van verlichting.

[p. 343]

II.

 

In de vlakte van de stad

 

daalt een duif

 

vrij van symboliek en geheel

 

zonder verdere betekenis

 

als liefde

 

 

 

daalt een duif boven de hoofden

 

der schriftgeleerden

 

daalt de duif

 

op een deur

 

 

 

aan de hengsels herkent men de deur

 

aan de deur ontvangt men de feiten

 

 

 

met de feiten

 

verdwijnt de weg

 

steeds verder weg

 

de verte binnen

 

 

 

tot waar geen weg meer is

 

geen deur, geen duif

 

en geen schriftgeleerden.

[p. 344]

Voorjaar

Soms liggen de jaren voor je voeten
opgeruimd de tijd, papieren, gestapeld
voor het slapen, huishoudens, kamers
foto's, die nog moeten.

Het zijn de dingen van een leven
van twee handen die bewaarden
in hun ijle zucht naar samenhang.

Maar het is goed, het is losgelaten.
Hoe wonderbaarlijk dan, is de herinnering
die niet om mij, maar om zichzelve
een blijvend lichaam zoekt.