Tirade. Jaargang 36 (nrs. 338-343)

[p. 238]

Leo Vroman
Iets voor onbegrijpelijkheid

Natuurlijk volgen er veranderingen
in wat ik ben als ik er niet meer ben
maar dit verouderen heeft zoiets vertrouwelijks,
de millennia van het verstenen
trekken zo strooplangzaam in mijn benen
dat ik het nauwelijks herken.

Zo word ik min of meer intakt
als lijkesteen met steenslagaderen doorspekt
in het paleobombardium ontdekt.
Ik word voorzichtig door drie Novengralen
met beiteltjes van koolkristal
ondergraven en met kwastjes
kwartsdraad schoongeaaid.

Het jonge stel nog niet gewend
aan het aardse avondstof
draait een lamp aan en bereidt
een lichtbaar voor mijn al te rare
ongeschubde maanzieke gestalte.

Ik word in een gelakte zaal
breekbaar en al bijeen gelegd
ik denk wat afgebroken lichaamsdelen
te ontmoeten die ik niet meer ken
het zullen mijn vergeelde werkschrift
en mijn leeggelopen ballpoint pen wel zijn

[p. 239]

 

maar de zaal is volgelopen.

 

De jongeren staren neer op hun geleerden

 

die wijzen op mijn open mond

 

mijn fossiele hand papier en lijnen

 

ze fluisteren wat woorden moeten zijn en

 

fluisteren daarvan verkeerde klanken

 

die de luisterenden horen als de mijne.

 

 

 

Stilte. Een gewiekte inktvlaag rijdt naar binnen

 

en omhelst mij als een nieuwgeboren kind.

 

Zij wil weten waar ik zo aan leed

 

maar mijn zieke steen verstaat geen vraag.

 

Haar zwarte armen meten en openbaren

 

 

 

het ruimtebeeld van mijn buikzoutgehalte

 

zet het rechtop, een ledige gestalte,

 

hij had zegt zij een soort geribd vooronder

 

daarin een hart, de handen waren

 

bijeen gebonden tegen het hoofd

 

en er was een vezelig soort touw

 

van onbestemde kleur, waarschijnlijk blauw

 

door de oogkassen geregen.

[p. 240]

 

Zij verdwijnt. Een veelgewielde

 

polijster zet zich aan mijn schrift.

 

Het beeld van pagina na pagina

 

wordt vrijgepoetst en vastgelegd en weer verkeerd

 

maar gedecodeerd als tijdloos weergegeven.

 

Mijn handen brokkelen even

 

van behulpzaamheid.

 

 

 

Er worden bollen over volgeschreven

 

er wordt in rechthoeken en driehoeken gestaan

 

om een leven te hergeven aan mijn leven

 

men raakt met mijn vergane boeken

 

als met iets onvergankelijks begaan,

 

 

 

iets voor onbegrijpelijkheid bedoeld,

 

er vallen in de voortgedragen dorpen

 

schaduwen nog nooit voordien geworpen

 

en een droefenis nog nooit voordien gevoeld.