Tirade. Jaargang 36 (nrs. 338-343)

[p. 235]

Bert Schierbeek

wat zingt
een vogel alleen
in zoveel lucht
van wind en veren
en onbegrepen vleugels

nee
niet het hart redt ons
het hoofd redt ons
het hart

de dichter
ligt verloren
in het alphabet
de bergen
buigen hun hoofd
en spoelen hun haren
in de rivier
de sterren vallen
in het zand
de dichter geeft
een geschenk
aan de eeuwigheid
een gedicht

fladderend
omschrijven de vlinders
hun liefde
de bloem

[p. 236]

 

heuvel na heuvel

 

verdwijnt achter

 

een andere heuvel

 

op de horizon

 

één stil boompje

 

 

 

de takken ontluiken

 

langzaam de bloesems

 

nog trager de vruchten

 

een oogst van appels

 

pruimen noten en kersen

 

zolang de vogels blind blijven

 

 

 

de schuur

 

nog net geschraagd

 

in pin en gat

 

hangt een beetje

 

in haar jaren en wordt

 

elk jaar ouder en

 

mooier als een zeer

 

oude man zeer scheef

 

in zijn oude jas

 

 

 

de boeren op hun

 

traktoren rijden

 

hun mest

 

voorbij

[p. 237]

 

roept er een man:

 

er heerst een onweer over de wereld

 

uit de harten van de mensen

 

die dat onweer vrezen en oproepen

 

er heerst een onweer over de wereld

 

wij zijn het

 

 

 

de koeien liggen

 

dromerig te herkauwen

 

hun grote hoofden

 

vol roomsoezen

 

 

 

oud licht pakt

 

de huizen nog één keer uit

 

om ze straks in de zwarte doos

 

van de nacht te stoppen