zeker te weten dat ze tegenover elkaar zitten, ook als ze even zwijgen. De tastzin moet zelfs het kortste oponthoud in dit gesprek vullen.
Dan staat de man abrupt op, tikt ten afscheid nog een keer tegen de rug van haar hand en zegt dat hij moet telefoneren. Hij komt hier vaker, loopt regelrecht naar een bruine deur waar het woord telefoon niet eens opstaat en gaat naar binnen.
Om haar lippen en mondhoeken zit een zweem van een lach, die wordt nog vager, maar verdwijnt niet helemaal.
Ze dooft haar sigaret, brengt het glas wijn naar haar mond, ze drinkt, nu is het glas leeg.
Ze zet het weer voor zich op tafel, ook het glas van de man is leeg, die heeft sneller gedronken.
Haar lange haar zit al goed, toch gooit ze het nog iets beter over haar schouders, alsof dat wat geen verbetering meer behoeft toch nog mooier kan worden. Zo'n gebaar vraagt maar weinig tijd, ze kijkt of het best iets langer zou mogen duren.
Ze schuift het pakje sigaretten iets dichter naar de asbak, tikt met haar pink tegen het wijnglas, nu heeft ze alles in haar buurt aangeraakt.
De uitdrukking op haar gezicht verandert. De blik die nog vlug even haar uiterlijk moet regelen of die de stand van de dingen beter kan oplossen is verdwenen. Ze kijkt het café in of zich daar wel iets belangwekkends moet afspelen, anders zat ze hier niet.
Een aanplakbiljet voor een toneelvoorstelling hangt te ver om het goed te kunnen lezen.
Een ober mag je een paar seconden volgen, langer niet.
Ook het bekijken van de bezoekers aan de andere cafétafeltjes is aan een strenge tijdslimiet gebonden.
Ze houdt zich daar keurig aan. Dan is de laatste voorstelling voorbij. De voorvallen zijn op. Haar aandacht kan zich aan niets meer hechten. Ze is alleen nog maar verwijderd van wat moet komen. De grote pauze voor haar gezicht is begonnen.
Het wordt nu door het geringste bespeeld. Vingertoppen strijken over een wang, volgen de boog van een wenkbrauw. De punt van de tong bevochtigt heel vlug de lippen. Niet de gewone knipperingen om een overmaat aan licht buiten te sluiten, nee, de ogen gaan af en toe langzaam dicht, misschien gaat er dan meer tijd voorbij.
Haar ogen, wangen en mond staan niet meer in dienst van een gelaatsuitdrukking die zich op iets richt. Ze lijken afzonderlijk te bestaan, horen