Tirade. Jaargang 36 (nrs. 338-343)

[p. 98]

[Tirade maart & april 1992]

Chr. J. van Geel
Negen gedichten

In de nalatenschap van Chr. J. van Geel bevindt zich een ordner met het opschrift ‘Vluchtige Verhuizing’. Hij bevat ruim honderddertig, in eerste aanleg door de dichter goedgekeurde gedichten, bijna allemaal geschreven tussen begin februari en half december 1973, aangevuld met enkele verzen die in het begin van 1974 ontstonden. Uit dit materiaal zou de kleine bundel Vluchtige Verhuizing worden samengesteld, die net als zijn voorganger Enkele Gedichten (1973) bedoeld was als ‘een vooruitgave’, later op te nemen in een uitgebreidere bundel. Het selecteren van wat bundelbaar was en het kiezen tussen de vele varianten had zich al grotendeels voltrokken toen de dichter op 8 maart 1974 overleed. Vluchtige Verhuizing verscheen postuum, in 1976, in een uitgave die ‘zoveel mogelijk recht wil doen aan de plannen van de auteur’, zoals de bezorgers T. van Deel en Elly de Waard in hun verantwoording schreven. De bundel bevat zesendertig gedichten.

De hierbij afgedrukte negen gedichten zijn door Guus Middag gekozen uit de ongeveer honderd die niet voor bundeling in aanmerking kwamen. Voor de tekst werd uitgegaan van de laatste getypte versie. Open varianten, selectie-overwegingen en andere bij de tekst geschreven opmerkingen zijn niet vermeld.

[p. 99]

's Lands end

Als ik iets hoor is het het vliegverkeer,
de wind, het knagen van de rupsen 's nachts
en soms een trein met niemand onderweg
die in de nacht zijn licht vervoert naar zee.

[p. 100]

Ms waterschip

'k Wil op het zand waar het ligt ingescheept
het schip weer zien dit zich verschool in water,
gelicht, geborgen door het vallend tij,
in vloed gekelderd, boord en plechten bloot.

[p. 101]

 

Er is op zee geen water dat een graf aanduidt

 

dan soms een liggend schip tegen zonsondergang

 

in stroming die zich trekt door lichter plekken zee.

 

Geen schip, de zee in wijdste stand is zonder dood.

[p. 102]

Verkeer

Als hielden handen opgeheven naar
een lus zich vast in openbaar vervoer,
zie ik de bomen en hoe roerloos blad
zich vastklemt aan de takken die zich spreiden.

[p. 103]

Muizenblik

Zijn oog keek uit zijn losse hoofd
dat over van een maaltijd was.
Er niet meer zijn heeft op zijn blik
geen vat. Een stip van git vol glans.

[p. 104]

 

Het najaar stuurt zijn blad

 

vooruit, het gras kraakt dor

 

na lange roerloosheid,

 

een stap geeft breken aan.

 

 

 

Een blad dwaalt op de wind,

 

het valt om muren heen

 

waarop de zon blijft staan.

 

 

 

Straks dun op hoge poten

 

staat gras om blad dat viel.

[p. 105]

Nagekomen staart

In tegenlicht is hij het mooist,
als hij een boog is tussen haren
en even stilzit in de zon.

Op ongeveer dezelfde plek
vond ik de dag erop zijn schaars
behaarde staart, bijna een veer.

[p. 106]

November

De bomen stonden in hun eigen stad
van vallend blad, het kleine boompje ook.
Het jonge hout dat door het oude loopt
tot waar het licht geen boom meer vindt, ving blad.

[p. 107]

Pony's

Ik zie de duinen door het holle van hun rug
en sterren, hoor de zee. De mist hangt hoger dan
wij staan, een strook, hij laat de verre toppen vrij.

De kleine paarden zijn geboren om vervuild
te overwinteren, tot aan hun buik in sneeuw
roerloos aan het gedekte avondmaal te staan.

Maar sneeuw viel er nog niet en wat maakt sneeuw nu uit
voor wie niets zien dan wind en kou. Iets stelt hun oog
gerust, iets in ze leeft van voer ook als het vriest.