Tirade. Jaargang 34 (nrs. 326-331)

[p. 360]

Rogi Wieg

Dit alles is ook tevergeefs,
de bedding in het gras
dat je zachtzinnig voorkwam,
want het glinsterde alsof

daar iets lag. Een haan kraaide
deze ochtend ver weg van je hoofd,
en de zon scheen op de dag

die maar duurde, blauw
en verheven met zeeën van
tijd, met korenaren en
dorpen, zo meetbaar

dat je niet wegging,
maar uiteenviel,
zwak en onnadrukkelijk.

[p. 361]

 

Dit alles is ook achtergelaten,

 

geen rots ben je geworden,

 

geen mysterie zoals je begon,

 

waar je niet bent

 

 

 

is een verwarring van licht

 

en donker uitgebleven, is

 

het al zacht en ontziend,

 

al bijna als gras.

 

 

 

Op de velden steekt de wind op,

 

verliest zich de rust

 

in radeloos fluisteren,

 

 

 

nadat het gebeurde uiteenviel,

 

en toch hardnekkig

 

bleef ademhalen.

[p. 362]

De waaiende morgen

Op de brug is het onder je
voortgeslingerd, je hoofd
in deze waaiende morgen
hoog, en ik aan je buik verborgen.

De barst met toen je mij
nog ontkwam, dat nergens zijn,
jij voor op mij, en nu
in de verschijning aan elkaar

toch aangeraakt. De wetten
van je ogen zijn de ronding,
die van je handen dat ze
zijn van jou, zoals de rivier

niet landinwaarts zal stromen.
Maar achter ons de stad
die volloopt met water, de vogel
die drijft op zijn rug, veilig,
alsof iets ontstaat buiten
en dan naar binnen kan gaan.

[p. 363]

 

De dag vertakt zich,

 

maar steeds meer raak je los

 

in een langzame stap,

 

je omklemt de hals,

 

aaneengevoegd als een hand

 

op je heup en schouder, bij je hoofd

 

het hoofd van een andere stof.

 

 

 

Boven het grasland waait de wind verte,

 

de hemel brengt diepte,

 

de tijd opnieuw tevergeefs.

 

Maar hier is nu niemand die nadenkt,

 

alleen dit bewegende, beknot tot

 

zichzelf en tot mij ver daarbuiten.

[p. 364]

 

De speld prikt daar

 

waar je net niet bent,

 

of als een wesp in de lucht

 

op weg gaat is het ontzagwekkend

 

gelijk aan een dag van liefde.

 

 

 

Want straks op je huid

 

ben je laat, één woord verkeerd

 

gesproken, één vinger tegen de lippen

 

voor wat het had moeten zijn:

 

tegelijkertijd.

 

 

 

Terwijl je ligt tegen elkaar,

 

en je ademt, neem je in

 

wat je uitblies als lucht,

 

neem je wespen terug, en slaapt.