Tirade. Jaargang 26 (nrs. 272-283)

[p. 720]

Theo de Jong
Zes gedichten

Er is van de bomen niets over
dan lange vingers waar wolken
op zuigen. Bladeren op de grond
als kleren in de storm
van vervoering afgeworpen.

Wind snijdt zich aan takken.
Geen aaien meer, het opzwepende
zwaaien en draaien, het laaien
van verlangen, de storm van vervoering
is voorbij, huilt, lacht de wind?

[p. 721]

Winter

 

Zon schittert in de met rijp

 

voltooide bomen. Na maanden

 

groen, radeloos waaien

 

de witte stilte bereikt.

[p. 722]

Op zolder

 

Lege ochtend, wakker worden

 

in een onbekend bed onder donkere

 

dekens. Langzaam daagt verbazing:

 

weer heeft het verlangen

 

het verlangde laten liggen.

 

 

 

Een klein raam groot genoeg

 

voor wolken. De stad staat op.

 

Ik kleed me aan tussen afgedane

 

dingen, sluip de trap af. De stad

 

tevreden betredend voel ik

 

dat wat verlangen liet liggen

 

verlangen was.

[p. 723]

Ongedeeld

 

Vroeg in de morgen kwetteren eksters

 

ons wakker. Even een arm om elkaar,

 

ontevreden gemompel. Onze huid is

 

warm, voor de kilte van de ochtend,

 

de verkoeling van jaren bij elkaar

 

ongevoelig. Nooit zijn we zo bijeen

 

als wanneer wij het niet weten.

 

 

 

We draaien ons om, terug

 

naar alleen, ongedeeld leven,

 

nog even.

[p. 724]

Kinderen in de tuin

 

Ze spelen bars en bazig,

 

jatten met een jaloezie

 

om jaloers op te zijn

 

elkaars poppen, kibbelen,

 

koken tevreden hun lege potje.

[p. 725]

Eastbourne, zomer '76

 

De zee ziet ziek van zoveel zomer, grauw

 

als de bejaarden die met hun kleren verkleefd

 

in een ligstoel logeren en de godganse dag

 

wachten op de volgende, een krant op het gezicht

 

dat iedereen uit heeft. Het bloot vertoon

 

van lichaam gaat langs hen heen, het paraderen

 

en negeren, vragen en plagen. Ieder zijn eigen

 

terrein. Hoop en herinnering hebben geen grens.