Tirade. Jaargang 26 (nrs. 272-283)

[p. 692]

Cees van Hoore
Zes gedichten

Het feest speelde zich elders af
maar ik at van dezelfde schalen.

Bijna onaangeroerd kwamen hors d'oeuvres
terug. De zilte nasmaak van garnalen

spoelde ik weg met wijn
die bovenaan stond op de kaarten.

Alles liet ik blinken daar. Mijmerend soms
wreef ik hun kussen van de glazen.

Toch was er wrok in mij, en ijdelheid
die met wat restte geen genoegen nam.

Hevig verlang ik er nu naar:
eenvoudig werk waarbij ik zingen kan.

[p. 693]

The Dusit Thani hotel

 

De hitte wordt al minder. 's Nachts

 

brengt de zeewind enige verkoeling.

 

 

 

We liggen naakt op klamme lakens.

 

Erover spreken is zelfs te vermoeiend.

 

 

 

De ruzie naast ons eindigt in gesnik,

 

gerucht van mensen die zich rusteloos

 

 

 

in bed omkeren. Later - je slaapt -

 

zwermen hun woorden uit het Lotusveld.

 

 

 

Zacht, maar dringend, dit gesprek.

 

Als een poging tot souffleren.

[p. 694]

Mei

 

Onverwacht en vreemd uitbundig is

 

haar bloei. Wat protserig wellicht

 

 

 

zo'n overvloed van nuffig rose

 

dat met haar leeftijd vloekt

 

 

 

maar toch: bewondering overheerst

 

voor wat leek weg te kwijnen

 

op zulke schrale grond.

 

 

 

We zijn opgestaan vannacht

 

om te gaan kijken

 

of zij haar geluk nog dragen kon.

[p. 695]

Rek

 

Onhandig erfstuk, meegezeuld van huis

 

naar huis, stond kreunend in de wind

 

van kuiser' tijden.

 

 

 

Zette zich schrap na weer een zoon,

 

werd teruggevonden in verwilderd gras,

 

vol worm, één poot verbrijzeld.

 

 

 

Nu zwaait de opkoper zijn bijl.

 

Het wordt als brandhout meegenomen.

 

 

 

Ah, bitter lot! Wie stond ooit zo

 

belangeloos ten dienste van het schone?

[p. 696]

Draadloos

 

Het zeurde voort over

 

een windstil oppervlak.

 

 

 

Hoe ik ook prevelde om golven;

 

op zijn stil commando

 

koerste het gedwee.

 

 

 

Het liep niet vast,

 

wou niet vergaan.

 

 

 

Zo wordt het vijvertje

 

waarop mijn leven drijft

 

ook nooit een zee.

[p. 697]

Verguld

 

Trillers, loopjes, de verrukkelijkste

 

aubades buitelen de kamer in

 

nu ik naast haar lig en zie hoe

 

zij ontwaakt. Benijdenswaardig toch

 

die geestdrift voor het alledaagse;

 

zo te kunnen zingen, alleen

 

omdat de zon je kop verwarmt,

 

je veren nog wat glimmen laat.