Tirade. Jaargang 26 (nrs. 272-283)

[p. 180]

Frank Koenegracht
Drie gedichten

...

Mijn moeder kwam de trap af
in haar peignoir genaamd Ook Dat Nog.
Benzine zat, geld genoeg,
dat was het niet.

Het was het kompas dat zoek was.
Een hoofd vol najaar en wespen.
Van alles de snelle bezinking
in sinistere tintelingen en schaduwrijken.

Ik schreeuwde harder dan ik dacht,
zodat mijn stem naarbuiten vloog
en daar tussen twee oude scholen door
tegen een muurtje sloeg

en uitvloeide, nadat hij brak.

[p. 181]

Wimper epigram

 

Hij is zo gevoelig

 

dat hij van zijn eigen wimpers schrikt.

 

Hij wil kapitein zijn op een schip

 

dat hij kan dragen, zodat hij in geval van storm

 

naar huis kan rennen

 

over de reeds roerige zee.

[p. 182]

De gasvlag

 

Ik open de vergadering.

 

Het is niet toegestaan te spreken

 

want ik ben moe

 

tot op mijn botten en luister niet.

 

 

 

Ik weet een fort waarboven

 

de wind stilzit,

 

de gracht gevuld met blaren

 

en oude snoeken die nog denken.

 

 

 

Het is niet meer de vraag

 

of wij dat zijn en dit juist is,

 

of slecht maar vergefelijk.

 

Er is geen vraag.

 

 

 

Ik zou willen dat de secretaris

 

ophield met bloeden.

 

Er is geen bloed. De wegen

 

rennen rond als dode hanen.

 

 

 

U bent geboren, u moet leven

 

in precies zoveel verbijstering

 

als voorgeschreven.

 

Voort klappert de gasvlag.