Tirade. Jaargang 25 (nrs. 262-271)

[p. 111]

Jan Geurt Gaarlandt
Vier gedichten

Ik blader terug in de stilte van schriften
die zelden opgemerkt op planken liggen,
zinloos gelukkig kom ik je weer tegen
in een doorgestreept gedicht.

Volgens de woorden die ik toen niet vond
zat je te wachten als ik thuis kwam, belde
je op en nam er niemand aan: vader
ik kan niet geloven dat je er niet bij bent
wanneer ik zonder na te denken met je praat.

Je leefde zacht, in driftige voorzichtigheid,
onmerkbaar keerde je me telkens om, zodat
ik nu alleen nog licht zie, of op vensterbanken
sneeuw zie vallen die ik plagend naar je gooi.

Zo schijnt dat dus te gaan: jaren met jou
blijven zich onophoudelijk verlengen,
ik leef, jij bent dat stadium allang voorbij
k heb een kind een horizon van dagelijkse dingen,
jij hebt mij al gehad jouw uitzicht wisselt niet
je handen vrij heel rustig
schuif je ieder spoor van tijd voor ons opzij.

[p. 112]

 

We worden langzaam aan gereduceerd

 

tot in de kleinste elementen van de taal

 

ik zie jou in de komma van mijn hand

 

en al jouw tekens krommen tot een vraag.

 

 

 

Wat doen we nog, de zomer komt

 

bermgras en rozen bloeien altijd door,

 

het kind dat aan je botten eet

 

kent straks hetzelfde licht als wij.

 

 

 

Doodzacht ligt het zolang het donker

 

in te turen, web in een stille hoek,

 

en luistert naar het steno van zijn groei

 

en van ons oud, ouder en ouder worden.

[p. 113]

 

Het is gaan sneeuwen:

 

het luistert nauw het leven

 

in een lichaam, het sprokkelt

 

warmte.

 

 

 

Voetstappen achterop blijf ik

 

wachten tot er sneeuw waait

 

in het gedicht dat nooit aankomt,

 

maar wat niet komt is nog geen leugen.

 

 

 

Verlatenheid voor wie naar buiten kijkt,

 

in mijn kantoor gaat de laatste naar huis,

 

de deur slaat open en ik zie haar lopen

 

over de binnenplaats van mijn geheugen:

 

 

 

zo sneeuwde het jaren geleden,

 

de deur door, de binnenplaats op,

 

de wereld ommuurd en de toegang

 

verborgen.

 

 

 

De eindeloze nacht staat voor het raam

 

de kamer waar ik zit bevriest,

 

ik heb haar lief de jaren door,

 

ik zal voor niemand anders zorgen.

[p. 114]

 

Ik wandel met de avond mee

 

donker en donkerder, en vreemder nog.

 

Lantaarns en bomen koesteren het licht

 

ik handel zonder enig tegenwicht

 

koester wat overblijft van oude dingen:

 

weemoed beloftes en bevestigingen.

 

 

 

De vroegste jaren stromen in en uit

 

mijn tocht loopt overal in bochten

 

de avond spiegelt zich in elke ruit,

 

maar hoe ik het verleden meet en pas

 

ik doem niet op uit wat ik was.

 

 

 

In dromen kom ik altijd thuis

 

jij bent er weer, je armen zijn weer om me heen

 

het lijkt of ik het leven van je leen.

 

De tijd bouwt van illusies nest en onderdak

 

ik kom niet thuis, ik wandel met de avond mee

 

en camoufleer wat door de oppervlakte stak.