Tirade. Jaargang 24 (nrs. 252-261)

[p. 647]

Marko Fondse
Twee gedichten

Het maakt zich los uit de omarmingen
die het nooit kreeg. Nu weet het zeker -
het dubbel hartekloppen leek maar zo.
Zo is het rustiger.
Het houdt zich aan de eigen handen vast

het lichaam en wordt van zichzelf.
Een autonome wandelaar in volte.
Vervuld van wat het rest voor het verkast.

[p. 648]

Weelde - de schrale

 

Leven dat niet geleefd wil zijn

 

leven dat niet gewild wil zijn

 

je geeft het weg aan de dood.

 

Langzaam, bedacht op respijt.

 

 

 

Je enige weelde, de schrale.

 

 

 

Je trekt je gave terug,

 

langzaam, bedacht op het bouwen

 

op het langzaam bedachtzame bouwen

 

alsnog

 

van een kathedraal

 

 

 

nors en schor van het zwijgen

 

in je verslonsde foedraal.