Tirade. Jaargang 24 (nrs. 252-261)

[p. 649]

Anton Korteweg
Vier gedichten

Het gaat niet éen twee drie: Hij wil
er wel eens langer over doen dan zij
wel wensen. Kijk, daar is hij weer
al hangend in z'n tuinstoel, wel wat scheef
maar nog niet dood, hoewel hij niet beweegt.

Zondag zoeken z'n kinderen hem op
en staren somber naar z'n bruine kop.

[p. 650]

 

Als je dicht genaderd bent

 

en denkt het is mij best,

 

ik heb het nu wel gezien en er

 

is niemand aan wie ik nog hecht,

 

laat nu maar, heer, uw knecht

 

 

 

met een lichaam dat heel langzaam

 

leger wordt en een hoofd

 

steeds meer gevuld met dromen,

 

laat zachtjes en onvernomen,

 

 

 

dan kun je dat wel vergeten

 

want er dient nog duchtig geblazen,

 

het moet nog uit je zweten.

[p. 651]

 

Leven: zeventig jaar

 

niet gehuisvest in haar

 

die zich sloot achter wat

 

in haar drong.

 

Maar daarna:

 

dalen diep tot haar in,

 

vallen in het begin!

[p. 652]

 

Er zijn, altijd er zijn, zoals een berg.

 

Dat moeten. Vruchteloos naar vlakte smachten.

 

 

 

Of stromen, eeuwig. Nooit tot droogte komen.

 

Dat moeten. Tevergeefs van leegte dromen.

 

 

 

Dan liever nog mens vuur rook.