Tirade. Jaargang 24 (nrs. 252-261)

[p. 194]

Hans van de Waarsenburg

Wat je geweest bent blijf je nalopen:
ieder seizoen verander je het kind

Soms speelt dit kleinlied dat de
dagen rekt, de geur die het terughaalt

De mond die niet met zout wil spoelen
geen levertraan of een roestige fiets

Ook de honger, die geen honger was
reuzel en de warmte van je gestopte trui,
oude kranten en de sneeuw onder je klompen

De zomerse beemden groen van avontuur
en weer de toekomst bevroren: kind dat
je droomt in stilte, zonder harnas van tijd

[p. 195]

III

 

Wat je geweest bent blijf je nalopen

 

het kind dat verder en verder

 

van je wegtrekt, dat je nakijkt

 

 

 

En waar je ook terug gaat,

 

ieder jaar worden de fotoos

 

van een jeugd anders geschud.

[p. 196]

Spiegelbrief
I

 

Ik schrijf je een langzame spiegelbrief

 

een brief van tijd waarin passen werden

 

gezet, woorden gezegd en geschreven:

 

 

 

Een brief van tijd, voorbij, die nauwelijks

 

nog raakt, als een blinde vlek is

 

verworden tot as in mijn handpalm

 

 

 

Tot afgesneden kartelrand van een foto

 

die kleiner en kleiner wordt.

Het hoofd leg ik er niet bij neer, de stem
spreekt nog, de vingers buigen; achter
het netvlies draaien de seizoenen terug:

De maanden vergeten, de namen geschrapt
want bitter werden zij als gezichten
waarin de wond van geboorte nooit was geheeld

Waar tijd voor goed het hoofd, voorbij,
de jaren blindeert. Ik schrijf je.

[p. 197]

III

 

Ik schrijf je een brief van tijd, winters,

 

terwijl de uren over de bodem schuren

 

je gezicht, zichtbaar nog achter tuindeuren

 

 

 

De luiken van villa ‘Carmen Sylva’ schuift.

 

Dit Domburgs huis dat rust op oude adel

 

duin en wind, waar je warme zeestem zegt:

 

 

 

Tijd dient gepeld, rond deze hoek.