Tirade. Jaargang 24 (nrs. 252-261)

[p. 24]

Adriaan Morriën
Drie gedichten

De sneeuw die zich schikt
en de wereld verandert
zodat zij nieuw wordt
en stiller dan wij gewend zijn.

Het oog stelt zich in op de diepte.
Het oor stemt zich af op de verte.

Grenzen werden verlegd,
in jezelf, en daarbuiten.

[p. 25]

Lente

 

Vroeger verging ik langzaam. Nu

 

gaat het al sneller. Mijn hart

 

slaat onregelmatig, wild vaak.

 

Als ik opsta uit bed overvalt mij

 

een duizeling. Mijn slaap is onrustig.

 

Dromen over mijn jeugd terwijl ik

 

zo dicht bij de dood ben. In elk autowrak

 

herken ik mijzelf. De herfst

 

die mij vroeger vrolijk stemde

 

een afgang. De winter een einde.

 

En toch wordt het lente. De angst

 

krijgt vleugels, tovert mij bloemen

 

voor het gezicht, vlinders en vrouwen.

 

Gedachten aan zelfmoord. Ik struikel.

[p. 26]

Bemoediging

 

Waarom zo angstig? Je weet dat je dood gaat.

 

En als het lang duurt, wordt de verschrikking

 

alleen nog maar erger. Je zweeft al.

 

De ferme voetstap van vroeger

 

behoort onherroepelijk tot het verleden.

 

De aarde roept je. Luister.

 

Geef gehoor aan die roepstem.