Tirade. Jaargang 23 (nrs. 242-251)

[p. 200]

Frank Koenegracht
Drie gedichten

Hij lachte nooit. Soms, als iets
geestig was hoorde je een gesis.
Hij spreidde daarbij armen en benen uit
en sprong op, maar lachen was dat niet.

Hij was dokter van zijn vak.
Op een ochtend, op paradoxale wijze verdiept
in de afwikkeling van zijn voeten,
struikelde hij

over het achterwieltje
van de kar met ziektegeschiedenissen,
zodat hij begon te vallen
maar van de weeromstuit chaplin-achtig

vooruit rende en
met een vreselijke klap
tegen de ribben van de verwarmingsbuizen sloeg
onder het raam.

[p. 201]

II

 

Vanuit de bedden steeg

 

een koortsachtig gegrinnik op.

 

Maar bijna alle zieken klommen eruit,

 

en wel wat mager maar vrolijk,

 

 

 

de hoofden wiegend

 

boven de zwakke gebaren

 

en de infusen als lantaarntjes omhooghoudend

 

gingen ze rond hem staan,

 

 

 

klopten hem op zijn handen, troostten hem

 

en zeiden ‘u bent toch niet gewond’

 

en dat het eigenlijk niet om te lachen was,

 

‘dat zien wij nu wel in’.

 

 

 

Zijn eerste woorden waren:

 

‘er valt hier niets te lachen

 

er valt niets te lachen

 

ruim de rotzooi op’.

[p. 202]

III

 

Moet men tegen tranen vechten of ervoor.

 

De zieken slopen de bedden in,

 

waar hun ziekten

 

joelend en trampolinespringend huisgehouden hadden,

 

 

 

en de zusters verlieten

 

de schuilplaatsen onder de wasbakken

 

en gingen poetsend en zoemend

 

met hun oogleden rond

 

 

 

en met de zachte haartjes

 

die nu eenmaal in hun oren zijn,

 

totdat de neuzen en de blazen glommen

 

als bankstellen

 

 

 

en zo, badend in Pledge zagen zij nog,

 

schuldig als muilezels

 

vanuit de bedden hoe hij niet lachte

 

maar oprees tegen het raam.

 

 

 

En begonnen één voor één te sterven.

[p. 203]

Laatste droom

 

Ik heb je weer gezien bij V&D.

 

Tussen speelgoedbeesten stond je hoofd.

 

Ik weet niet hoe het daar terecht kwam.

 

Dat moet jij weten.

 

 

 

Je keek me aan en alle pijn

 

denderde weer over de rails

 

met een geraas

 

van rotterdamse nachten.

 

 

 

Ik aarzelde maar kocht je toch.

 

Buiten vroor het. Op weg

 

naar huis schoot ik een kroeg in

 

waar ik vrij veel jenever dronk,

 

 

 

iets wat mij sterk werd afgeraden.

 

Daar moet ik je toen hebben laten staan,

 

want thuisgekomen voelde ik mij goed

 

en had je niet meer bij me.

[p. 204]

‘Hoe maak ik vrienden en goede relaties

 

Herken het, als hij zijn kin zo'n beetje

 

op de klok legt

 

in een nadenkende pose.

 

 

 

Zijn haar is daarbij plat

 

alsof er te veel hazen

 

in zijn weggerend.

 

 

 

Kijk hem nooit aan.

 

Zijn ogen vliegen alle kanten op,

 

zodat je in de lege duinpan van zijn ziel

 

 

 

geen houvast vindt. Onthoud

 

dat hij de baas is. Aanvaard het dat hij

 

op je jaagt. De natte warme plek

 

 

 

achter in zijn broek

 

dient om zijn eigen angst te dempen.

 

Laat het. En wend verdriet daarover voor.

 

 

 

Maar als je in zijn huis zit:

 

praat als hij drinkt,

 

maar drink niet als hij aan het woord is.