Tirade. Jaargang 16 (nrs. 173-182)

[p. 37]

Vier gedichten
Willem Jan Otten

De meeuwen tussen Holwerd en Ameland
leven bij de gratie van de veerboot:

Ze volgen het schip op eetbare afstand,
duiken gewiekst het kielzog in,
kopje onder onder luid gekrijs.

Ze zijn gebaat bij het varen
niet bij het eindpunt van de reis.

[p. 38]

 

Een zandstraal wind in de rug

 

ergens tussen de badweg en Het Hon

 

het strand een aftelrijm van palen.

 

 

 

Waar de zee nog dun is als een pink

 

rollen strandlopertjes als biljartballen

 

over het laken van het water

 

overrompeld soms door zeeschuim,

 

dat er schuine strepen trekt.

 

 

 

En waar het duin verzandt

 

ontstaan om wrakhout, flessen, banden

 

nieuwe duinen, niet hoger dan mijn hiel,

 

 

 

en tussen duin en water: wij,

 

onze stappen ongeteld, het is de wind

 

die ons doet lopen.

[p. 39]

 

Boven Nes de eerste schicht

 

daarna overal aan de horizon

 

waaiers van kortstondig licht.

 

 

 

De duinen kijken op noch om.

 

 

 

Zelfs het wentelen van wieken vuur

 

laat hen al sinds heugenis koud.

[p. 40]

 

De dunne dag boven het vasteland

 

dooft de lichten van de kerstboom,

 

die bovenin de mast, afgetuigd door weer en wind

 

zijn laatste dagen telt.

 

 

 

Nog acht keer Holwerd

 

en het is nieuwjaar.

 

 

 

Het schip vertrekt met een spoor van schuim,

 

gevolgd door een wolk van meeuwen.

 

 

 

Naast me op de kade wuift een vrouw zich warm,

 

bij het afscheid vond haar verloofde nauwelijks tijd

 

voor de aftocht. Ze is onaangedaan,

 

al jaren vaart hun liefde af en aan.

 

 

 

Als de boot de helft zo klein is,

 

is het volle dag, boordlichten worden uitgedaan,

 

ik draai me om en zie nog net

 

dat ook de vuurtoren wordt afgezet.