Tirade. Jaargang 15 (nrs. 163-172)

[p. 71]

[Gedichten]

Een uitstapje had ons
aan zee gebracht. Tussen
andere mensen stonden we
op een te klein strand.
Donkere klompen druipsteen
omsloten vlakbij een lapje
kleurloos, gehobbeld blik.

Het leek niet op de zee
bij Estepona zoals ze jaren
geleden op een zomermiddag
likkend aan het bruine zand
languit onder een lila hemel
naar alle kanten open lag,
al dacht ik daaraan het eerst
toen ik wakker werd met het vage
gevoel iets te hebben verbeurd.

Hanny Michaelis

[p. 72]

 

Uitspraken

 

laten zich van tafel vegen,

 

wegdrukken, verstikken

 

in geruststellende omarmingen.

 

Toch hebben zij

 

het langste leven en

 

het laatste woord.

Hanny Michaelis

[p. 73]

 

Aangekomen bij de tralies

 

onderbreekt de mooie verfomfaaide

 

wolvin haar rusteloze draf.

 

Met ingehouden adem

 

probeer ik haar blik te vangen.

 

Ze kijkt dwars door me heen

 

uit doorschijnend lichte ogen

 

die me doen denken aan de jouwe

 

wanneer je halverwege een zin

 

verwezen voor je uit blijft staren.

 

Triest. Wanhopig. Onbenaderbaar.

Hanny Michaelis

[p. 74]

 

Ruggelings uitgestrekt

 

met je voeten in het heden

 

en je hoofd gekoppeld aan

 

een onachterhaalbaar ver

 

verleden is het geen wonder

 

dat je iedere nacht

 

van spanning dreigt te breken.

 

Maar dat je elke dag opnieuw

 

de kracht vindt om overeindnoot

 

en uit je bed te komen

 

vervult me met ontzag.

Hanny Michaelis