Tirade. Jaargang 4 (nrs. 37-48)

Wensbeentjie

‘Met alles afgepeusel
tot die been,
wat sit ons nog
en beusel -
nahongerig byeen?’

‘Die diepste wens

onuitgespreek,

laat ons ten slotte

mens teen mens

span en ... breek.’

‘Bekend of onbekend?
Dis om 't ewe
wie die kortste,
wie die langste ent
trek uit die lewe.’

‘In spel as mens

mekaar gekul,

daarom nou ook:

jý wens mý wens,

ek joúe, word vervul.’

‘Dis tyd vermors.
Ons bly twee stuks:
die mik verruk ...
tot skerp bros
splinters van geluk.’

d.j. opperman